Η σκοτεινή πλευρά του 1821 – Γράφει ο Δημήτρης Λιθοξόου
Το 1821 δεν ήταν ελληνική εθνική επανάσταση.
Δεν ήταν ούτε ελληνική, ούτε εθνική, ούτε επανάσταση.
Δεν ήταν «ελληνική», καθώς αυτή η έννοια ήταν άγνωστη για την συντριπτική πλειοψηφία των πρωταγωνιστών της εποχής.
Δεν ήταν «εθνική», γιατί ούτε οι χριστιανοί Ρωμιοί, ούτε οι χριστιανοί Αρβανίτες, ούτε οι χριστιανοί Βλάχοι, είχαν συγκροτήσει εθνικές κοινότητες και εθνικά κινήματα.
Δεν ήταν «επανάσταση», καθώς οργανώθηκε από μια μυστική (Φιλική) εταιρεία που βρισκόταν υπό τον έλεγχο του ρωσικού υπουργείου εξωτερικών (του Καποδίστρια).
Το ένοπλο τμήμα της το αποτελούσαν διαβόητοι λήσταρχοι της εποχής.
Ευλογήθηκε από αιματοβαμμένους ρασοφόρους.
Προχώρησε στην εξόντωση (σφαγή και σκλάβωμα) του μουσουλμανικού πληθυσμού της περιοχής και στο πλιατσικολόγημα των περιουσιών του.
Γρήγορα μετατράπηκε σε πολυετή πόλεμο μεταξύ των εξεγερμένων, που ούτε την ονομασία του «εμφυλίου» δεν μπορεί να έχει.
Έναν πολύχρονο πόλεμο που κατέστρεψε τον τόπο και με τη συνεχή εναλλαγή των συμμαχιών, έστρεψε όλους εναντίον όλων.
Οι εξεγερμένοι, ηττήθηκαν ολοκληρωτικά από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ Πασά.
Και τότε…
Τη «νίκη» την έφεραν οι ξένοι στόλοι στο Ναβαρίνο, μετά την εντολή του Τσάρου στο ρώσο ναύαρχο Χέυδεν, να προχωρήσει στη δημιουργία του προτεκτοράτου στη νότια βαλκανική.
Ενός προτεκτοράτου που ονομάστηκε «Ελλάς» και την ηγεσία του ανέλαβε ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας.
Αυτή είναι η ουσία της «εθνικής παλιγγενεσίας».
Αυτό ήταν το 1821.
*
Δύο σχόλιά μου σχετικά με αυτή την ανάρτηση στο facebook:
1/ Στην περιοχή δεν υπήρξε εθνική επανάσταση. Ούτε οι Ρωμιοί, ούτε οι Αρβανίτες δεν συγκροτήθηκαν σε έθνη με βάση τον πολιτισμό (και τη γλώσσα) τους, διεκδικώντας την πολιτική εξουσία από το Σαράι ή το παλάτι. Η βαυαρική εξουσία ξεκίνησε την κατασκευή του «ελληνικού» έθνους. Το έθνος τελικά σχηματίστηκε, πολεμώντας διαχρονικά τους λαϊκούς πολιτισμούς, κάθε τι αλλόγλωσσο και ό,τι δεν έμοιαζε με «ελληνικό». Το αποτέλεσμα είναι ότι το ελληνικό έθνος (το εθνικό αφήγημα του οποίου θεμελιώθηκε πάνω στα ψέματα) πάσχει από αθεράπευτη προγονοπληξία, μια μορφή πνευματικού καρκίνου που κατατρώει τα υγιή κύτταρα της κοινωνίας.
2/ Η έννοια «ελληνικό έθνος» εμφανίζεται στο πολίτευμα της Επιδαύρου. Ποιο είναι όμως το περιεχόμενο του; Αντιγράφω, από τμήμα Β’, παράγραφο β’: «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες και απολαμβάνουσιν άνευ τινός διαφοράς όλων των πολιτικών δικαιωμάτων». Δηλαδή οι χριστιανοί είναι το «έθνος». Όχι οι Ρωμιοί, όχι οι Αρβανίτες, όχι οι Βλάχοι. Και στο νέο κράτος οι χριστιανοί θα απολαμβάνουν «όλα τα πολιτικά δικαιώματα». Όχι οι μη χριστιανοί. Και επειδή το χριστιανικό «έθνος» ήταν «ελληνικό», οι χριστιανοί – μέλη του, δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα να ακούσουν τον παπά να διαβάζει το ευαγγέλιο στις μητρικές τους γλώσσα. Κάτι που έγινε σε όλα τα άλλα κράτη της Ευρώπης, που δημιουργήθηκαν από εθνικά κινήματα.
