Ύστερα από την κρίση του 2008 και –πολύ περισσότερο– από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, εγκαθιδρύθηκαν από τα αστικά ΜΜΕ οι έννοιες «αποπαγκοσμιοποίηση», «αποδολαριοποίηση» και «πολυπολικός κόσμος» για να περιγράψουν τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται στις διεθνείς οικονομικές και διακρατικές σχέσεις.
Στις 17 Απριλίου 2023 η Κριστίν Λαγκάρντ εκφωνούσε μια σημαντική ομιλία στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων των ΗΠΑ στη Νέα Υόρκη, λέγοντας μεταξύ άλλων:
«Αυτή η περίοδος σχετικής σταθερότητας [σ.σ. η «παγκοσμιοποίηση» υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ] μπορεί τώρα να δώσει τη θέση της σε μια περίοδο διαρκούς αστάθειας, με αποτέλεσμα χαμηλότερη ανάπτυξη, υψηλότερο κόστος και πιο αβέβαιες εμπορικές συνεργασίες […] Μετά την πανδημία, τον αδικαιολόγητο πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, την ενεργειακή κρίση, την ξαφνική επιτάχυνση του πληθωρισμού, καθώς και τον αυξανόμενο ανταγωνισμό μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας, οι τεκτονικές πλάκες της γεωπολιτικής μετατοπίζονται γρηγορότερα».
Η «αποδολαριοποίηση» δεν είναι ακόμη «κατάσταση» στη διεθνή οικονομία, διαγράφεται όμως ως τάση – έστω και ασθενική. Εξάλλου η Ιστορία διδάσκει ότι η διεθνής κυριαρχία ενός νομίσματος δεν μπορεί να εγκατασταθεί αν δεν υποστηρίζεται από την ηγεμονία μιας εγκατεστημένης γεωπολιτικής κυριαρχίας.
Προς το παρόν η πρωτοκαθεδρία του δολαρίου δεν τρίζει, παρόλο που το ειδικό βάρος του στις διεθνείς συναλλαγές έχει μειωθεί. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, το μερίδιο των αποθεματικών που διατηρούν οι κεντρικές τράπεζες σε δολάρια ΗΠΑ έχει μειωθεί κατά 12 ποσοστιαίες μονάδες από το 2000 μέχρι σήμερα, από 71% το 1999 σε 59% το 2021. Περίπου το ήμισυ του παγκόσμιου εμπορίου τιμολογείται σε δολάρια, ενώ το δολάριο συμμετέχει και σχεδόν στο 90% των παγκόσμιων συναλλαγών.
Το κινεζικό γουάν συνεχίζει να σημειώνει σταδιακά κέρδη και το μερίδιό του στον παγκόσμιο τζίρο συναλλάγματος έχει αυξηθεί από λιγότερο από 1% πριν από 20 χρόνια σε περισσότερο από 7% τώρα. Ως εναλλακτική νομισματική δυνατότητα προβάλλεται επίσης η Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS, που ιδρύθηκε το 2015, με έδρα τη Σαγκάη, αν και απέχει πολύ από τη δυνατότητα να υποκαταστήσει το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα.
Απόδειξη του ότι ο «νομισματικός συσχετισμός δύναμης» του μπλοκ των BRICS είναι ακόμη σχετικά αδύναμος είναι η απόφαση των BRICS η Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα να «παγώσει» το ρωσικό της χαρτοφυλάκιο στις αρχές Μαρτίου για να μην απωλέσει την πιστοληπτική της αξιολόγηση ΑΑ+ από τους δυτικούς οίκους αξιολόγησης – παρ’ όλο που η Ρωσία κατέχει το 20% των μετοχών της τράπεζας…
Ωστόσο, τα θεμελιώδη μεγέθη των BRICS είναι πλέον σημαντικά και αυτό ασκεί ήδη στρατηγική πίεση στο δολάριο, με την αποδολαριοποίηση να ενισχύει πρωτίστως το γουάν. Αυτή η εξέλιξη παραπέμπει σε μια νέα «πολυπολική» διεθνή πραγματικότητα και στην ανατροπή του παλιού μονοπολικού κόσμου.
Οι BRICS είναι ακόμη αδύναμοι ως προς τον συσχετισμό νομισματικής δύναμης, αλλά τον ανατρέπουν σταδιακά και ακόμα πιο γρήγορα ανατρέπουν τον συσχετισμό σε επίπεδο θεμελιωδών μεγεθών (ΑΕΠ, ρυθμοί ανάπτυξης, μέγεθος εσωτερικής αγοράς, παραγωγή ενέργειας, τροφίμων και πολύτιμων λίθων). Από την άλλη, το δυτικό μπλοκ έχει σαφή προβλήματα στο ζήτημα των θεμελιωδών μεγεθών, όπως χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, χαμηλή παραγωγικότητα, πολύ υψηλό χρέος, σοβαρά δημογραφικά προβλήματα κ.ά.
Διεθνείς ανακατατάξεις
Μια ματιά στον παγκόσμιο χάρτη, όπως πιθανά θα διαμορφωθεί αν η διεύρυνση των BRICS, που αριθμούν ήδη 10 μέλη (ή 11 αν αποφασίσει να ενταχθεί και η Σ. Αραβία) ενισχυθεί με άλλες 14 χώρες που έχουν ήδη καταθέσει αιτήσεις εισδοχής στον συνασπισμό και 13 που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον, αποκαλύπτει μια νέα πολιτική γεωγραφία του κόσμου, στον οποίο η κραταιά Δύση και οι χώρες που κατά συνθήκη τη συνθέτουν καθίσταται μειοψηφική δύναμη.
Ήδη, με τα νέα μέλη (Αργεντινή, Αίγυπτος, Αιθιοπία, Ιράν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Σαουδική Αραβία, εφόσον η ηγεσία της λάβει και την οριστική απόφαση) η πληθυσμιακή δύναμη του συνασπισμού αυξάνεται κατά 390 εκατ. άτομα και φτάνει το 46,5% του παγκόσμιου πληθυσμού, που αντιστοιχεί στο 30% του παγκόσμιου ΑΕΠ, αλλά και στο 36,38% του παγκόσμιου ΑΕΠ αν αξιολογηθούν τα ΑΕΠ με βάση την εγχώρια αγοραστική αξία τους (ΑΕΠ σε μονάδες αγοραστικής δύναμης), ξεπερνώντας στον συγκεκριμένο δείκτη τους G7 (30,39%).
Οι BRICS ελέγχουν πια το 45% της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου, διαθέτουν σημαντικούς τομείς σιδηρομεταλλεύματος, άνθρακα, βωξίτη και δεκάδων ακόμη πρώτων υλών, ενώ διαδραματίζουν τον βασικότερο ρόλο στην παγκόσμια αγροτική παραγωγή και προσφορά τροφίμων και η φωνή τους ενισχύεται απέναντι στην παντοδυναμία της G7 σε καυτά ζητήματα του παγκόσμιου οικονομικού γίγνεσθαι, όπως η κλιματική αλλαγή και η ενεργειακή μετάβαση, οι νέες τεχνολογίες, ο έλεγχος των διεθνών χρηματοπιστωτικών συστημάτων και ροών κεφαλαίου, των επενδύσεων και των συναλλαγματικών ισοτιμιών κ.ά.
Εφόσον η διεύρυνση του συνασπισμού συνεχιστεί και με τις άλλες υποψήφιες χώρες, θα ξεπερνά κατά πολύ το μισό του πληθυσμού και το 50% της επιφάνειας της Γης.
Το ενδεχόμενο να εξελιχθεί ο υπό διαμόρφωση οικονομικός, κυρίως, συνασπισμός σε πολιτικό ή στρατιωτικό συνασπισμό ικανό να αντισταθμίσει την ισχύ της ευρωατλαντικής συμμαχίας θεωρείται ένα πολύ-πολύ μακρινό σενάριο. Ωστόσο, η διεύρυνση των BRICS σηματοδοτεί ακόμα πιο ισχυρή αμφισβήτηση του μονοπολικού κόσμου που διαμορφώθηκε μετά το 1989, παράγοντας γεωπολιτικά αποτελέσματα: διαλύει την ψευδαίσθηση διεθνούς απομόνωσης της Ρωσίας μετά την εισβολή της στην Ουκρανία. Διεκδικεί και κερδίζει παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ, όπως η Σ. Αραβία, που κάνει πλάτες στη Ρωσία ώστε μέσω του πετρελαϊκού εκβιασμού να αντισταθμιστούν οι δυτικές κυρώσεις. Η παρουσία στους BRICS των τριών ισχυρότερων χωρών της Μέσης Ανατολής (Σ. Αραβία, Αίγυπτος, Ιράν) τις καθιστά ρυθμιστές της σταθερότητας στην περιοχή και περιθωριοποιεί τον ρόλο των ΗΠΑ. Επιπλέον, η συμμετοχή στη συμμαχία των δύο μεγαλύτερων χωρών της Λατινικής Αμερικής, με προοπτική ένταξης ακόμη τριών, μειώνει δραστικά την επιρροή των ΗΠΑ στην περιοχή. Τέλος, συμβάλλει στην ακόμα μεγαλύτερη περιθωριoποίηση της Ε.Ε. στις διεθνείς διεργασίες.
Η συμμαχία των BRICS για τις αστικές τάξεις όλο και περισσότερων χωρών προβάλλει ως η μοναδική ευκαιρία αντίστασης στο ασφυκτικό οικονομικό πλαίσιο που προσπαθούν να επιβάλλουν ΗΠΑ-Δύση, κυρίως μέσω του νομισματικού εκβιασμού και της υπερχρέωσης.
Αριστερά: με την «πολυπολικότητα» ή με τον διεθνισμό;
Είναι δεδομένο ότι ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο από τη μεταπολεμική δυτική ιμπεριαλιστική ηγεμονία και την «παγκοσμιοποίηση» προς έναν πιο «πολυπολικό» κόσμο. Η παγκοσμιοποίηση είναι παρελθόν διότι οι συσχετισμοί δύναμης που την εγκατέστησαν (μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ) είναι οριστικά και αμετάκλητα παρελθόν.
Πέρυσι γράψαμε για μια σειρά γεγονότων που επιβεβαίωσαν την κρίση ηγεμονίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, την ενίσχυση του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), τη συμφωνία για μείωση της εξάρτησης από το δολάριο και ανάπτυξη των υποδομών για την επιτάχυνση του εμπορίου στην περιοχή που καλύπτουν αυτές οι χώρες, την εμβάθυνση της στρατηγικής εταιρικής σχέσης Ρωσίας – Κίνας και την αμφισβήτηση της ηγεμονίας των ΗΠΑ στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.
Σύμπτωμα αυτής της τάσης ήταν σε μεγάλο βαθμό και η -ιμπεριαλιστική- εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ακόμα και οι δυτικές κυρώσεις έναντι της Ρωσίας καταργήθηκαν στην πράξη και οι ρωσικές εξαγωγές πετρελαίου αυξήθηκαν, οι ΗΠΑ αδυνατούν να καλύψουν τη διεθνή ζήτηση σε ενεργειακά αποθέματα, αλλά και οι σχέσεις τους -γράψαμε- επιδεινώνονται με τη συμμαχία πετρελαιοπαραγωγών χωρών OPEC+ και τους BRICS. Όλο και περισσότερο συγκροτείται και ενισχύεται ένα νέο αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ.
Όσο μεγαλώνει η ισχύς και η διεθνής επιρροή της Κίνας, τόσο δυσκολεύονται να στρατευτούν ανοιχτά εναντίον της τα κράτη της Ευρώπης, της ΝΑ Ασίας, της Μ. Ανατολής. Όσο εξασθενεί η παντοδυναμία των ΗΠΑ τόσο οι άλλοτε «παραδοσιακοί» σύμμαχοί τους ενθαρρύνονται να κάνουν «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική». Χαρακτηριστικές ήταν τα τελευταία χρόνια και οι εξελίξεις με πρώην αποικιοκρατικές χώρες της Αφρικής που απομάκρυναν τις φιλοδυτικές κυβερνήσεις και επέλεξαν τη συμμαχία με τη Ρωσία (Μάλι, Σουδάν, Νίγηρας κ.ά.)
Για κάποιους, ακόμα και μέσα στην Αριστερά, ρητά ή άρρητα, αυτό είναι θετική εξέλιξη, αφού ενισχύεται το αντίπαλο δέος των ΗΠΑ, άρα οι τελευταίες δεν είναι παντοδύναμες και επομένως δημιουργείται μια νέα ισορροπία που -ελέω και της ύπαρξης πυρηνικών όπλων- λειτουργεί αποτρεπτικά για νέους πολέμους, ενισχύονται οι δυνατότητες πιο αδύναμων χωρών για «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» κ.λπ. κ.λπ… Με την ίδια λογική, πολλές δυνάμεις (και) στην Αριστερά έφτασαν να στηρίζουν (ανοιχτά ή συγκαλυμμένα) την ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Πρόκειται για ιδέες και αυταπάτες που έχουν αποτύχει ξανά και ξανά στο παρελθόν, ξεκινώντας από τον «πάπα του μαρξισμού» Καρλ Κάουτσκι στις αρχές του 20ού αιώνα, που εξηγούσε με παρόμοια επιχειρήματα ότι ο ιμπεριαλισμός έφτασε στο επίπεδο του υπεριμπεριαλισμού κι αυτός με τη σειρά του στην… αυτοκατάργησή του και στην ειρηνική μετάβαση στον σοσιαλισμό. Ακολούθησαν τα σφαγεία του Α’ και Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην πραγματικότητα, μας έδειξε η Ιστορία, ισχύει ακριβώς το αντίθετο.
Ο οικονομικός ανταγωνισμός οξύνεται, ενισχύεται ο κρατικός προστατευτισμός -ενίοτε και με απροσχημάτιστη απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας του αντιπάλου, όπως η δέσμευση των ρωσικών κρατικών διαθεσίμων από τις δυτικές τράπεζες-, το εμπόριο γίνεται λιγότερο «ελεύθερο» (λόγω δασμών) όπως και οι επενδύσεις (λόγω απαγόρευσης εξαγοράς επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας – ιδίως στον τεχνολογικό τομέα), οι εφοδιαστικές αλυσίδες δεν είναι πια κοινές και προσβάσιμες σε όλους. Ο όγκος του παγκόσμιου εμπορίου μειώνεται, οι ρυθμοί ανάπτυξης πιέζονται προς τα κάτω και οι πληθωριστικές πιέσεις αποκτούν μόνιμα χαρακτηριστικά.
Αυτά δεν προμηνύουν οποιαδήποτε διεθνή ειρηνική ή εξιρορροπιστική τάση, αντιθέτως: Όπως γράψαμε επίσης φέτος, οι ΗΠΑ αύξησαν τον στρατιωτικό τους προϋπολογισμό σε επίπεδα ρεκόρ, οι στρατιωτικές δαπάνες της Κίνας αυξάνονται διαρκώς τα τελευταία 27 συναπτά έτη και της Ρωσίας τα τρία τελευταία χρόνια, στην Ευρώπη οι αµυντικές δαπάνες αυξήθηκαν το 2021 κατά 6% σε σχέση µε το 2020, η Γαλλία, η Βρετανία, η Γερμανία και άλλες χώρες ανακοίνωσαν νέα εξοπλιστικά προγράμματα δισεκατομμυρίων ευρώ, η Ιαπωνία ανακοίνωσε το μεγαλύτερο πρόγραµµα επανεξοπλισµού μετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο. Αυτή η τάση είναι διεθνής, με το διεθνές εµπόριο οπλικών συστηµάτων να αυξάνεται συνεχώς, όπως και τα πυρηνικά όπλα: οι δαπάνες για πυρηνικά όπλα συνέχισαν να αυξάνονται το 2021 και 2022, κυρίως λόγω ΗΠΑ (αύξηση το 2021 κατά 12,7% συγκριτικά µε το 2020), Κίνας (+10,4%) και σε µικρότερο βαθµό της Ρωσίας, της Βρετανίας και της Γαλλίας, ενώ η Κίνα εκτιμάτο ότι θα υπερδιπλασιάσει τις πυρηνικές της κεφαλές µέχρι το 2030 και θα τις υπετριπλασιάσει µέχρι το 2035! Συνολικά οι παγκόσµιες στρατιωτικές δαπάνες πρώτη φορά ξεπέρασαν το 2021 τα 2 τρισ. δολάρια και µάλιστα αυξήθηκαν για 7η συνεχόµενη χρονιά.
Από τις αρχές του 21ου αιώνα, οι ΗΠΑ υφίστανται διαδοχικές ήττες: απέτυχαν να υποτάξουν τη Μέση Ανατολή. Η Κίνα και η Ρωσία ενισχύθηκαν και πάτησαν πολύ περισσότερο «πόδι» στη Μ. Ανατολή, η Ρωσία πέτυχε στρατιωτικές επιτυχίες απέναντι στις ΗΠΑ (Γεωργία, Ουκρανία, Συρία κ.ά.) και εισέβαλε ανεμπόδιστα για να καταστείλει εξεγέρσεις (Καζακστάν). Η Κίνα επέκτεινε την επιρροή της σε όλο τον πλανήτη, έφτασε σχεδόν τις ΗΠΑ οικονομικά και όλο και περισσότερο μειώνει την απόσταση στρατιωτικά. Ω του θαύματος όμως, αντί να νιώθουμε όλο και πιο κοντά στην παγκόσμια ειρήνη, συμβαίνει να τρέμει όλο και περισσότερο το φυλλοκάρδι μας σε κάθε νέα «περιφερειακή» στρατιωτική σύγκρουση ή «θερμό επεισόδιο» (Ουκρανία, Ταϊβάν κ.ά.), μήπως μετατραπεί από «ατύχημα» σε παγκόσμια σύρραξη. Τέτοιοι κίνδυνοι «ατυχημάτων» προκύπτουν ολοένα πιο συχνά το τελευταίο διάστημα: π.χ. πρόσφατα γράφτηκε από αστικά μέσα ότι η ΕΕ προετοιμάζει στρατιωτική επιχείρηση στη Δυτική Αφρική για να αντιμετωπίσει τη ρωσική επιρροή στην περιοχή, ότι ο Νίγηρας απειλείται με εισβολή από τους συμμάχους των ΗΠΑ κ.ά.
Φυσικά δεν θα πρόκειται για «ατύχημα», ή για να το πούμε αλλιώς η κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών γεννά με όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς τα «ατυχήματα» που θα λειτουργήσουν σαν σπίθα για μεγαλύτερες πυρκαγιές και ίσως την Μεγάλη Πυρκαγιά. Είναι γι’ αυτό που οι διεθνείς αστικές αναλύσεις αναφέρονται όλο και πιο συχνά στο ότι βρισκόμαστε πιο κοντά παρά ποτέ σε έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο.
Στην ίδια κατεύθυνση δείχνει διεθνής «ακροδεξιοποίηση» των αστικών δυνάμεων, δηλ. η κλιμάκωση των ρατσιστικών, εθνικιστικών, αυταρχικών και μιλιταριστικών πολιτικών, όπως και η διεθνής ενίσχυση της Ακροδεξιάς με κρατική χορηγία, ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή οι φασιστικές-αστικές δυνάμεις είναι χρήσιμες στο σύστημα σήμερα και πιθανότατα θα χρειαστούν ακόμα περισσότερο στο μέλλον, όσο οι διεθνείς ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί κορυφώνονται.
Οι ΗΠΑ διανύουν περίοδο κρίσης ηγεμονίας, και ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ δεν αποκλείεται να προκαλέσουν πολεμική επιτάχυνση (στην Ουκρανία, στην Ταϊβάν ή αλλού) για να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος στον ενεργειακό ανταγωνισμό, ή μπορεί να πιέσουν την Κίνα να αντιδράσει πολύ σκληρά με τις εμπορικές κυρώσεις ή να πάει σε πόλεμο για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους. Η κινεζική αστική τάξη μπορεί να κάνει κάποιον λάθος υπολογισμό ή να αποκτήσει υπερβολική αυτοπεποίθηση, να αισθανθεί ότι πιέζεται πολύ ασφυκτικά από τις ΗΠΑ ή να υποχρεωθεί να λάβει μέτρα με ρίσκο, όπως μια εισβολή στην Ταϊβάν, λόγω εσωτερικών πολιτικών εντάσεων.
Ακόμα κι αν ένας μεγάλος πόλεμος δεν προκύψει βραχυμεσοπρόθεσμα, οι εξελίξεις προμηνύουν μια παρατεταμένη περίοδο κλιμάκωσης των εντάσεων και κούρσας εξοπλισμών, που κάνουν μια αποφασιστική αναμέτρηση αναπόφευκτη κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον. Ένας μεγάλος πόλεμος δεν χρειάζεται καν να είναι ξεκάθαρα προμελετημένος – μπορεί απλά να ξεσπάσει κι από κει και πέρα να αποκτήσει αυτόνομη δυναμική οδηγώντας σε Αρμαγεδδώνα. Η διεθνής οικονομική τάση δείχνει πράγματι προς την ανατροπή της δυτικής γεωπολιτικής κυριαρχίας, αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει αναίμακτα, όπως δεν έγινε ποτέ ιστορικά.
Συνοψίζοντας, ο «πολυπολικός» ιμπεριαλισμός είναι εξίσου αντιδραστικός με τον «μονοπολικό» και οδηγεί αναπόφευκτα σε παγκόσμιο πόλεμο, όχι σε παγκόσμια ισορροπία και ειρήνη.
Μια νέα οικονοµική κρίση καραδοκεί, οι κοινωνικές δαπάνες περικόπτονται και το βιοτικό επίπεδο των μαζών συμπιέζεται προς τα κάτω για να αυξηθούν τα κέρδη της άρχουσας τάξης σε κάθε χώρα και ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Οι στρατιωτικές δαπάνες ενισχύονται για να γίνει εφικτή η υπεράσπιση και ο πολλαπλασιασμός αυτών των κερδών με τη «διπλωματία των όπλων» και τελικά με τα όπλα. Ο προηγούµενος παγκόσµιος πόλεµος άφησε πίσω του δεκάδες εκατοµµύρια νεκρούς. Ένας ενδεχόµενος πόλεµος σήµερα, πιθανά και µε χρήση πυρηνικών, είναι ικανός να αφανίσει την ανθρωπότητα.
Η λιτότητα, η ανεργία και η ακρίβεια οδηγούν δισεκατοµµύρια ανθρώπους σε απελπισία σε Ανατολή και Δύση. Η οργάνωση των εργαζομένων και των απλών ανθρώπων είναι το μόνο όπλο για να αμυνθεί όχι μόνο στην ακόμα πιο βάρβαρη λιτότητα και να διεκδικήσει ανθρώπινες συνθήκες ζωής, αλλά και για την υπεράσπιση της ανθρωπότητας και του ίδιου του πλανήτη (πυρηνικός πόλεμος, κλιματική κρίση).
Σε κάθε περίπτωση, για την ειρήνη δεν μπορούμε να στηριζόμαστε στη διπλωματία, τη σωφροσύνη ή την αυτοσυγκράτηση των αστών και του συστήματος, ούτε απλώς να παρακολουθούμε στωικά και με κομμένη την ανάσα ή να προσπαθούμε να προβλέψουμε την καταστροφή – το ζήτημα είναι να την προλάβουμε. Ούτε φυσικά η σωτηρία θα έρθει διαλέγοντας ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.
Για τη διεθνή εργατική τάξη και την Αριστερά το καθήκον είναι η κινητοποίηση ενάντια στις κυβερνήσεις και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους, οι μάχες ενάντια στον δικό «μας» εθνικισμό, μιλιταρισμό, κυβερνήσεις, κράτος κι αφεντικά σε κάθε χώρα ξεχωριστά, η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού που οδηγεί στην εξαθλίωση και στον πόλεμο σε Ανατολή και Δύση, η διεθνιστική αλληλεγγύη κι ο αγώνας για τον διεθνή σοσιαλισμό μέσα από επαναστάσεις κι ανατροπές των «εθνικών» αρχουσών τάξεων.
Αλέξης Λιοσάτος
Μία Απάντηση
Το να μπαίνει βέβαια ο μακελάρης των 800 βάσεων παγκοσμίως και του 40% παγκόσμιου πολεμικού προϋπολογισμού, που έχει στηρίξει ότι αντιδραστικό έχει περπατήσει στον πλανήτη και έχει κατασφάξει και καταστρέψει τόσο κόσμο τα τελευταία 70 στο ίδιο καζάνι με την Ρωσία και την Κίνα είναι απλά αστείο. Ο Πούτιν πήρε μια βοναπαρτιστική απόφαση για να στηρίξει σε μεγάλο βάθος χρόνου την εσωτερική του αστική τάξη και τους Ρώσους της Α.Ουκρανίας. Υπάρχει βίντεο που κλαίγεται σε συνάντηση σε καπιταλιστές που ξεκίνησε τον πόλεμο. Και φυσικά θα στήριζα μια νίκη της Ρωσίας απέναντι σε νεοναζί και τσιράκια των ΗΠΑ που ήθελαν ένταξη στο ΝΑΤΟ, πυρηνικά και να μακελέψουν τους Ρώσους στην Ουκρανία. Το κακό που έκανε ο Πούτιν είναι ότι δεν ακολούθησε τακτικές ΗΠΑ με ισοπέδωση υποδομών, χτυπημάτων πολιτικών και δεν έκοψαν τον ανεφοδιασμό και καταφεραν οι ΗΠΑ με τα 100 και πλέον δις και οι σύμμαχοι να χτίσουν έναν διαρκή πόλεμο για να κερδίζει η πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ, το φυσικό της αέριο και τα χαζά στην Ε.Ε να κάνουν τις πάπιες ενώ έχουν μπει σε μουντ αυτοκτονίας(έχουν ανοίξει μέτωπο και με την Κίνα οικονομικά σαν καλά δουλικά των ΗΠΑ). Στην Συρία η Ρωσία πήγε για να σταματήσει το ISIS που ήταν κίνδυνος και για την ίδια, μέχρι και αξιωματικοί των ΗΠΑ το λένε όπως ο John Kerry σε μια ομιλία του που διέρρευσε και ότι οι ΗΠΑ ως ένα σημείο έκαναν τα στραβά μάτια με το ΙΣΙΣ.
Όχι δεν θα στηρίξω καμία επανάσταση στην Κίνα, τα ηλίθια Αμερικανάκια θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα ή θα αφανιστούμε πολύ απλά δεν υπάρχει επανάσταση αλλού που θα μετρήσει πολύ, οι ΗΠΑ θα καταστρέψουν τα πάντα ή θα γίνει επανάσταση εκεί ,ένας τεράστιο αιματοβαμμένος εμφύλιος(οι μισοί στις ΗΠΑ περιμένουν εμφύλιο σύμφωνα με έρευνα ,πρόσφατη) . Φυσικά στα τοπικά τα δικά μας αντιΝΑΤΟ αντιπόλεμος και τα λοιπά ναι.
Αυτοί που θυμήθηκαν την Ταιβάν είναι οι ΗΠΑ και προσπαθούν να χτίσουν κλίμα πολέμου μεταφέροντας δυνάμεις και επιρροή στην περιοχή, δίνοντας πλάτη σε αποσχιστικές δυνάμεις γιατί πολύ απλά σε όλα τα επίπεδα τους απειλεί την ηγεμονική τους θέση η Κίνα. Αξίζει δεν αξίζει να ξεκινήσει ένας παγκόσμιος για την Ταιβάν δεν έχει σημασία, καλά κάνει η Κίνα και τραβάει κάπου την κόκκινη γραμμή της με τις ΗΠΑ. Ο μόνος που θέλει πόλεμο είναι οι ΗΠΑ.