Η κυβέρνηση εξοργίζει, το ελπιδοφόρο κίνημα συνεχίζει και δίνει σύνθημα γενικής αντεπίθεσης
Πέρασαν 20 μέρες από την τραγωδία στα Τέμπη και όλα δείχνουν πως έχει σφραγίσει την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Είναι από εκείνα τα γεγονότα, όπως η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το 2008, που χαρακτηρίζουν μια ολόκληρη γενιά και ταυτόχρονα αλλάζουν τον τρόπο που ο κόσμος βλέπει τα πράγματα. Αυτή την περίοδο, μέσα στον λαό γίνονται απίστευτες διεργασίες και ανακατατάξεις, ενώ η αναζήτηση για αντισυστημικές απαντήσεις (πραγματικές αλλά και fake) είναι πολύ πιο μεγάλη από όσο μπορούμε να φανταστούμε. Αποτέλεσμα αυτών των τάσεων είναι οι δεκάδες χιλιάδες που διαδηλώνουν σε όλη την Ελλάδα, οι δύο επιτυχημένες –πολιτικές στην ουσία– απεργίες μέσα σε μία εβδομάδα, οι πολύ-πολύ μεγάλες συγκεντρώσεις, όπως αυτές της Κυριακής σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με έντονη συμμετοχή της νεολαίας.
Η στάση της κυβέρνησης μόνο οργή μπορεί να προκαλέσει. Μέσα σε φανερή σύγχυση, καθώς καμία «γραμμή» από όσες επεξεργάζονται οι spin doctors στα υπόγεια του Μαξίμου δεν κάνει γκελ στην κοινωνία, επιστρέφουν –με τον πιο προκλητικό τρόπο– σε αυτά που η ΝΔ και ο Κ. Μητσοτάκης ξέρουν να κάνουν καλά: Επίθεση στις «συντεχνίες» των συνδικαλιστών (από την κυβέρνηση που δουλεύει για τη μεγάλη συντεχνία των καπιταλιστών) και το «κακό κράτος» (το δικό τους!). Ψέματα, όπως του Γεραπετρίτη πως η… τηλεδιοίκηση στη Λάρισα λειτουργούσε(!), «ατομική ευθύνη» για τον σταθμάρχη και τους υπόλοιπους υπαλλήλους. Αλλά και προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, μετατρέποντας σε ιδιωτικό το πολύτιμο παιδο-ογκολογικό και δημιουργώντας τις βάσεις για το ξεπούλημα ακόμα και του νερού με το νομοσχέδιο λεηλασίας του περιβάλλοντος. Επιπρόσθετα, ΜΑΤώνουν απρόκλητα και προκλητικά την απεργιακή πορεία στην Αθήνα την Πέμπτη.
Όσο βαθαίνει η αντιπαράθεση εργαζομένων και νεολαίας με την κυβέρνηση και την πολιτική που δολοφονεί τόσο πιο ψοφοδεής και συνένοχη φαίνεται η «αντιπολίτευση» του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Δεν έχουν τίποτα το διαφορετικό να πουν, αφού στηρίζουν τις ιδιωτικοποιήσεις (τις «καλές»), τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μετατρέπουν σε «απελευθερωμένες» αγορές όλα τα ζωτικά κοινά αγαθά –από την ενέργεια και το νερό μέχρι τις μεταφορές και το περιβάλλον– και τη λογική του καπιταλιστικού κέρδους.
Σε αυτές τις συνθήκες, που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους, παραμένει ανοικτό το πού θα κατευθυνθεί η κοινωνική δυναμική. Τα αστικά κόμματα επιχειρούν να την γυρίσουν ξανά στο σπίτι, στον καναπέ και σε αναμονή των εκλογών, για να εκτονωθεί είτε με ψήφο καλύτερης διαχείρισης (για την οποία θα διαγκωνιστούν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) είτε διαμαρτυρίας. Εδώ παραμονεύουν και οι ακροδεξιές και φασιστικές οργανώσεις, που επιχειρούν να ψαρέψουν στα θολά νερά της οργής κατά του πολιτικού προσωπικού, εμφανιζόμενες μάλιστα (ορισμένες) και κατά των ιδιωτικοποιήσεων, ενώ το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να χτυπούν τον συνδικαλισμό και το εργατικό κίνημα, που έδινε μάχες κατά των κυβερνητικών επιλογών.
Στην πλευρά του κινήματος, το ΚΚΕ καλεί μέχρι τώρα σε κινητοποιήσεις, αλλά η άρνησή του σε διεκδικητικούς και πολιτικούς στόχους ανατροπής στερεί από το κίνημα τα καύσιμα για να κλιμακώσει τον αγώνα και να πάρει αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, αφήνοντας ανοιχτή την προεκλογική αναδίπλωση, όντας σε μια πολύμηνη προεκλογική εκστρατεία. Το ΜέΡΑ25 επιχειρεί να πλασαριστεί εντός του κινήματος, αν και η πραγματική του συμβολή είναι πολύ περιορισμένη, αφοπλίζοντας όμως τον αγώνα με λογικές «ούτε ιδιωτικό, ούτε κρατικό» και προτάσεις για μια «δημοκρατική λειτουργία της αστυνομίας»!
Οι συνθήκες «φωνάζουν» για την ανάγκη ενός σχεδίου και κινήματος ανατροπής, μιας Αριστεράς αποφασισμένης να μην μείνει στα μισά του δρόμου. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να βγει το δυναμικό της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στον κόσμο. Μιλάμε, ακούμε, καλούμε, οργανώνουμε! Σήμερα, υπάρχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τις θέσεις της ανατρεπτικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μιας Αριστεράς που όχι μόνο φωτίζει τις αιτίες των διαρκών αντιλαϊκών εγκλημάτων σημαδεύοντας τα καπιταλιστικά κέρδη, την ΕΕ, την πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ αλλά και θέτει ένα μαχητικό πρόγραμμα πάλης.
Τα κρίσιμα ζητούμενα σε αυτή τη φάση: Πρώτο, κίνημα με πολιτικούς στόχους ρήξης και ανατροπής. Αγώνας για ανατροπή της επικίνδυνης κυβέρνησης της ΝΔ και της πολιτικής που δολοφονεί, την οποία στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ. Πάλη για δημόσιες, ασφαλείς, φθηνές, σύγχρονες συγκοινωνίες για τον λαό, με κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο όλων των σιδηροδρομικών εταιρειών. Έξω τώρα η Hellenic Train. Αγώνας για αποκλειστικά δημόσια τα κοινωνικά αγαθά. Ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων και της επιχειρηματικής λογικής, λειτουργία προς όφελος του λαού σε υγεία, παιδεία, μεταφορές, ενέργεια, ρεύμα και νερό. Απειθαρχία – μη εφαρμογή των ντιρεκτίβων της ΕΕ. Ήδη, τη Δευτέρα καλείται νέα διαδήλωση ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού και τη λεηλασία του περιβάλλοντος.
Δεύτερο, διαρκής κινητοποίηση και κλιμάκωση του αγώνα και όσον αφορά το έγκλημα στα Τέμπη, αλλά και γενικότερα. Συνολική αντεπίθεση του εργατικού λαϊκού κινήματος, με αιχμή τη διεκδίκηση κατώτατου μισθού 1.000 ευρώ καθαρά, με αυξήσεις σε όλους τους μισθούς και ΣΣΕ παντού.
Τρίτο, οργάνωση από τα κάτω και συντονισμός. Η πρωτοβουλία στα χέρια των εργαζομένων και της νεολαίας. Συνελεύσεις παντού, δημιουργία επιτροπών και κέντρων αγώνα, ενδυνάμωση όλων των συλλογικών μορφών συγκρότησης του οργανωμένου λαού, που μόνο αυτός μπορεί να σώσει τον λαό.
Τέταρτο, μέσα στον αγώνα και σε στενή σύνδεση με τους άμεσους στόχους πάλης, ανοίγει η συζήτηση συνολικά για τον φονικό ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας. Οι καταρρεύσεις τραπεζών, η επικίνδυνη κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία, οι περικοπές που προωθεί η ΕΕ, αποκαλύπτουν τη βαθύτερη αντιδραστική ουσία του καπιταλισμού και την ανάγκη επαναστατικής ανατροπής του, για να πάρουν οι εργαζόμενοι τον πλούτο και την εξουσία.
Γιάννης Ελαφρός
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (18.3.23)
