Ο Αντώνης Καριώτης που δολοφονήθηκε στις αρχές Σεπτέμβρη 2023 από μέλη του πληρώματος της BlueHorizon ήταν πάμπτωχος και άτομο με ελαφρά νοητική υστέρηση, αξιαγάπητος από όλη την τοπική κοινωνία στον Άγιο Νικόλαο.
Η συμπεριφορά των δολοφόνων του έχει να κάνει με την κοινωνική του θέση αλλά και με την αναπηρία του.
Τον αντιμετώπισαν σαν κοινωνικό απόβλητο παρά σαν άνθρωπο με ίσα δικαιώματα. Αλήθεια το ίδιο θα έκαναν αν αντιμετώπιζαν έναν άλλο «φυσιολογικό» άτομο που θα προσπαθούσε να επιβιβαστεί στο πλοίο την τελευταία στιγμή; Εκτός από την αδιανόητη δολοφονική ενέργεια πρέπει να καταδικάσουμε και αυτόν τον κοινωνικό ρατσισμό με όλη μας τη δύναμη.
Καταρχάς, πρέπει να τονιστεί ότι η βίαιη εξώθηση ενός ανθρώπου στη θάλασσα από μέλη του πληρώματος και η αδιαφορία που επέδειξε η πλοιοκτήτρια εταιρεία μετά την πτώση του, αποτελούν ενδεικτικά παραδείγματα του πόσο υποτιμάται η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια από τις μεγάλες εταιρείες που (σχεδόν) μονοπωλούν στον τομέα των μεταφορών.
Φυσικά, η ευθύνη για την εγκληματική, αυτή, ενέργεια βαραίνει, αναμφισβήτητα, όσα στελέχη του πληρώματος έδρασαν σαν «μπράβοι» της ιδιοκτήτριας εταιρείας, αποφασίζοντας όχι μόνο να πετάξουν τον 36χρονο στη Θάλασσα, αλλά να μην του πετάξουν έστω ένα σωσίβιο όσο εκείνος πάλευε με τα κύματα – παρά τις κραυγές των επιβατών.
Διότι κάποια από τα μέλη του πληρώματος, για να φανούν «καλοί» εργαζόμενοι στα αφεντικά τους, έχασαν σταδιακά την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια τους και μετατράπηκαν σε ανθρωποφύλακες, αποκτώντας δικαίωμα στην ζωή και στο θάνατο των άλλων. Είναι αυτοί που έσπρωξαν και τον συνάνθρωπο μας από τον καταπέλτη του πλοίου χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Και είναι πολλοί σαν και αυτούς. Τους έχουμε ξαναδεί να γλείφουν, να έρπουν, να βολεύονται, να αδιαφορούν και να ανέχονται. Και ζουν ανάμεσα μας.
Παρ’ όλα αυτά, φυσικό αυτουργό του εγκλήματος αποτελεί η ιδιοκτήτρια εταιρεία ANEK και ο Όμιλος ATTICA GROUP, εκείνοι δηλαδή που «γεμίζουν τις τσέπες» τους υπερκοστολογώντας εισιτήρια για τις γραμμές Πειραιά-Κρήτης, την ίδια ώρα που –όπως φάνηκε χαρακτηριστικά– δεν πληρούνται ούτε οι βασικές προϋποθέσεις ασφαλείας για τους χιλιάδες επιβάτες της γραμμής. Ταυτόχρονα, ευθύνες έχουν κι εκείνοι που επιτρέπουν στον εκάστοτε εφοπλιστή να απομυζά αμύθητα κέρδη από τους επιβάτες, χωρίς να λογοδοτεί και να κρίνεται από κανέναν. Το κράτος και όλα τα κόμματα που υπήρξαν κυβέρνηση (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ), όχι μόνο δεν απαίτησαν την τακτική διεξαγωγή ελέγχων για τους όρους με τους οποίους διαχειρίζονται οι ακτοπλοϊκές εταιρείες τις γραμμές, αλλά αντίθετα προχώρησαν πολλάκις στην ενίσχυση τους παρέχοντάς ένα ευνοϊκό καθεστώς φοροασυλίας και διαρκών επιχορηγήσεων.
Η οργή είναι μεγάλη, τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά και αμείλικτα και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν κόντρα στα κέρδη των πλοιοκτητών επείγοντα.
Οι εφοπλιστές στο όνομα του κέρδους αδιαφορούν για τις ανάγκες της Κρήτης και των νησιών του Αιγαίου, διαγωνίζονται ποιος απ’ όλους θα λάβει μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα των εισπράξεων και παράλληλα θυσιάζουν την ασφάλεια των επιβατών.
Το μόνο εμπόδιο σε αυτή τη λογική μπορεί να βάλει μόνο μια αντικαπιταλιστική πολιτική που θα θέτει το δικαίωμα στην ασφάλεια και τη ζωή, πάνω από τα κέρδη του εφοπλιστικού και εμπορικού κεφαλαίου. Διεκδικούμε δημόσιες, φτηνές, σύγχρονες και ασφαλείς ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες για όλους τους ανθρώπους και σε σύνδεση με κάθε λιμάνι. Να μην επαναληφθούν εγκλήματα όπως το χθεσινό ή και μεγαλύτερα όπως η πυρκαγιά και το ναυάγιο του Norman Atlantic το 2014.
Ήρθε η ώρα για εργατικό έλεγχο παντού, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται τόσο η ζωή και η ασφάλεια των ταξιδιωτών όσο και οι μισθοί των εργαζομένων. Οι μόνοι που ξέρουν πραγματικά τις ανάγκες και τα προβλήματα ενός πλοίου, αλλά έχουν και τη βούληση να τα καλύψουν είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, κι όχι οι εφοπλιστές. Άρα πρέπει να σταθούμε απέναντι στην κυβέρνηση της καταστροφής που καλύπτει τέτοιες συμπεριφορές, που πνίγει μετανάστες και πρόσφυγες στο Αιγαίο και που τώρα πνίγει και τους ντόπιους εργαζόμενους.
Η ανοχή, η αδιαφορία, ο εθισμός στο θάνατο και η εν τέλει επιβράβευση των υπευθύνων για όλα τα παραπάνω, δείχνει ότι σε ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, έχει εισχωρήσει η φασιστική νοοτροπία, όπως και στις πολιτικές που εφαρμόζονται, η όποια νοοτροπία οδηγεί και σε τέτοιες δολοφονικές πράξεις όπως αυτή στο πλοίο.
Φασισμός είναι η απαξίωση του ανθρώπου και της ανθρώπινης ζωής. Φασισμός σημαίνει θάνατος φυσικός και μη.
Τα χειρότερα είναι μπροστά μας αν συνεχίσουμε να αδιαφορούμε για τη ζοφερή πραγματικότητα, που μας έχουν επιβάλλει να ζούμε, για τις αιτίες που την έχουν προκαλέσει, και δεν αλλάξουμε τρόπο πολιτικής σκέψης και συμπεριφοράς. Η βαρβαρότητα και οι πόλεμοι που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι αποτέλεσμα της σήψης του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν έχει τίποτα πλέον να δώσει στη κοινωνία.
Άραγε, ελπίδα δεν υπάρχει; Προφανώς και υπάρχει ελπίδα. Βρίσκεται στο κομμάτι του λαού που αντιστέκεται, που δίνει τη μάχη οργανωμένα μέσα από τα σωματεία του και καταργεί στη πράξη αντεργατικούς νόμους, σώζει τα λαϊκά σπίτια από τα κοράκια των τραπεζών, πού παλεύει με αυτοθυσία να σώσει, ότι έχει απομείνει στο φυσικό περιβάλλον, εκεί όπου το καπιταλιστικό κράτος αδιαφορεί συνειδητά να το προστατεύσει.
Υποστηρίζω ότι η αποκτήνωση δεν είναι «μοιραία» και αναπόφευκτη. Ο μισανθρωπισμός, η περιφρόνηση στην ανθρώπινη ζωή, ο κυνισμός, δεν αποτελούν «εγγενή» ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Πρόκειται για επίκτητα χαρακτηριστικά, απολύτως εναρμονισμένα με ό,τι επιβάλλεται ως κυρίαρχος κοινωνικός αρμός από εκείνους που ορίζουν και καθορίζουν το μοντέλο των κοινωνικών αρμών. Κι αν το μοντέλο τους, σήμερα και αενάως, είναι το «ο θάνατός σου – η ζωή μου», τότε το αντίδοτο είναι η ανατροπή του μοντέλου τους.
