Hayat, kalemtıraşla açılmış kalem kokusu gibidir! Heyecan verir insana, yeni bir başlangıcın verdiği heyecan gibi. Bir Kemal Sunal filmi gibi, orada çalan Cahit Berkay müziği gibi…
Halbuki her filmde duyarsın o müziği. “Selvi boylum al yazmalım”da,“Kapıcılar kralı”nda, “Çiçek Abbas”ta… sadece duyarsın, duymuşsundur. Ama bir gün öyle bir an gelir, o filmlerde duyduğun müzikleri kendi hayatında, kendi ruhunda nüfuz edersin. İşte o zaman anlarsın ki o Cahit Berkay senin hayatın. O Moğollar seni sen yapan, seni tamamlayan yap-boz’un bir parçası.
Kimsenin hayal edemeyeceği zamanlarda 1970’lerde Fransa’da “Academie Charles Cros” büyük plak ödülü kazanan bir efsaneden bahsediyorum. Sonraki seneler o ödülü Jimi Hendrix ve Pink Floyd kazanmıştır.
Bütün hayatımız değil mi? Aslında hayatımızı bu oluşturur. Nostalji… geçmişini silemezsin, üç beş tane film insanın hayatının özetidir.
Gündelik hayatımızın koşturmacasında yanıbaşımizdaki değerleri görmeyiz. Belki mahallemizde asırlık bir ağaç vardır fakat biz onun kıymetini bilmeyiz, her gün gidip ona “Ne güzel kutsal, asırlık bir ağaçsın” deyip sarılmayız. Ama bir gün gelir o ağacı kesmeye kalkarlarsa nevrimiz döner, tepki gösteririz.
İşte bizi oluşturan şeyler, insanlar, sokaklar, hayat… bir de bunda bir ses vardır değil mi? O ses… radyodan bir müzik gelir, televizyonda oynayan filmler, hayatı tarif etmek için deriz ki filanca filmdeki karakter gibi… Turist Ömer gibi deriz, Kemal Sunal gibi deriz, Tarik Akan gibi deriz.
Kimine göre “ihtiyarlık” bu yaptığımız nostalji. Oysa ki “ihtiyarlık” yaşlanmak demek değildir ki, bir çoğumuzun bildiğini zannettiğinin aksine “ihtiyar” kelimesi Arapça kökenli olup “özgür irade” anlamına gelmektedir. Özgür irade de insana tazelik verir, yeniler insanı her gün.
Dedik ya hayat kalemtıraşla açılmış kalem kokusu gibidir! Heyecan verir insana, yeni bir başlangıcın verdiği heyecan gibi.
Zafer Memet
