Με αυτές τις τρεις λέξεις η Μαρίκα Παπαγκίκα έβαζε τους άντρες στη θέση τους, όταν εκείνοι παρεκτρέπονταν, στο κέντρο που μεσουρανούσε, στη Νέα Υόρκη, την εποχή του Μεσοπολέμου, το οποίο μάλιστα έφερνε και το όνομά της: «Marika’s».
Αυτά, μεταξύ πολλών άλλων, δείχνει η εξαιρετική θεατρική παράσταση, με τίτλο: «Μαρίκα Παπαγκίκα. Το ηλεκτρικό κορίτσι».
Γεννήθηκε στη Κω, το 1890, και από μικρή φάνηκε το μουσικό της ταλέντο. Το επώνυμό της ήταν Κατσόρη και το άλλαξε όταν γνώρισε τον άντρα της, τον Κώστα Παπαγκίκα, ο οποίος έπαιζε τσίμπαλο (παρεμφερές με το σαντούρι).
Με ενδιάμεσους σταθμούς την Σμύρνη και την Αλεξάνδρεια, ταξίδεψαν στην Αμερική στοιβαγμένοι σε άθλιες συνθήκες βρώμας, πείνας και χωρίς καθαρό αέρα στα αμπάρια ενός πλοίου, με μόνο 40 δολάρια στην τσέπη. Έζησε τις συνθήκες της μετανάστευσης από πρώτο χέρι, αλλά και την οικονομική εκμετάλλευση που έκαναν οι Έλληνες πράκτορες στους συμπατριώτες τους, προκειμένου να τους φέρουν στην Αμερική. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού απέβαλλε. Έφτασαν στην Αμερική στις 21 Απρίλη 1915 και έμειναν αρχικά στο νησί Elis, το «νησί των δακρύων και του φόβου», όπως το λέγανε, με σκοπό να υποβληθούν σε νομικό και ιατρικό έλεγχο για να μείνουν στην Αμερική.
Παίζοντας και τραγουδώντας, αρχικά όπου έβρισκαν, κατάφεραν να ορθοποδήσουν και να ανοίξουν, το 1925, το φημισμένο πρώτο καφέ αμάν, το «Marika’s», στην Ν. Υόρκη, ένας χώρος συνάντησης για Έλληνες κι άλλους μετανάστες (Ιταλούς, Αλβανούς, Άραβες, Αρμένιους, Βούλγαρους, Τούρκους, κ.λπ.). Είχε ένα ευρύ τραγουδιστικό ρεπερτόριο. Τραγουδούσε μικρασιάτικα, αμανέδες, δημοτικά, οπερέτες, ελαφρά τραγούδια, ακόμη και ρεμπέτικα. Ηχογράφησε πάρα πολλούς δίσκους, κυρίως στην Coloumbia (πάνω από 200) και έγινε πρώτο όνομα στην πόλη. Η Μαρίκα είχε καταπληκτική φωνή, ένιωθε και ζούσε τους στίχους, γι’ αυτό έλεγαν ότι «τραγουδούσε όπως ανάσαινε». Ήταν πολύ δυναμική γυναίκα και δεν έκανε εκπτώσεις στη δουλειά της. Μπροστά της υποκλίθηκε και ο Αλ Καπόνε. Το γεγονός ότι μια γυναίκα μετανάστρια είχε δικό της κέντρο διασκέδασης, από τα πιο φημισμένα, το οποίο έφερε και το όνομά της, ήταν απίστευτο και πρωτοποριακό για τα κοινωνικά δεδομένα της εποχής.
Όμως, τα έχασαν όλα με το οικονομικό κραχ του 1929. Καταστράφηκαν, όπως και χιλιάδες άλλοι. Η ανεργία και η φτώχεια εκτινάχτηκαν. Μάλιστα, είδε μπροστά της άνθρωπο να αυτοκτονεί. Έκτοτε, οι εταιρείες δεν την έβαζαν να τραγουδήσει. Μετά από εννιά χρόνια, το 1938, κατάφερε και ηχογράφησε μόνο τέσσερα τραγούδια. Αυτή η κατάσταση την οδήγησε σε μαρασμό και πέθανε λησμονημένη, το 1943, σε ένα προάστιο της Ν. Υόρκης. Είχε καταλάβει την ματαιότητα όλων αυτών των πραγμάτων και γι’ αυτό έλεγε ότι «όλα είναι αέρας».
Η Μαρίκα Παπαγκίκα μπορεί να ήταν φημισμένη στους μουσικούς κύκλους της Αμερικής, όμως στην Ελλάδα ήταν άγνωστη. Το μουσικό της ρεπερτόριο, όπως και η ίδια, έγιναν γνωστά από τη δεκαετία του 1970 και μετά.
Ο Νίκος Σταματιάδης, που έγραψε το κείμενο, κράτησε τα ιστορικά στοιχεία, βάζοντας και στοιχεία μυθοπλασίας. Μέσω όσων έζησε το ελληνικό στοιχείο (πόλεμοι, προσφυγιά, μετανάστευση, εκμετάλλευση, αγώνας για επιβίωση, ρατσισμός, κ.λπ.), επιχειρεί η αφήγηση να λειτουργήσει καταγγελτικά, επειδή γίνεται αφορμή «για να μιλήσει κανείς για πράγματα σημερινά».
Η παράσταση με πρωταγωνίστρια την Κερασία Σαμαρά, η οποία είναι εξαιρετικά εκφραστική τόσο στην αφηγηματική απόδοση της Μαρίκας όσο και στο τραγούδι, σμίγει με τους ήχους του TakisBarberisGroup. Μερικά τραγούδια που ακούστηκαν είναι το «Μήλο μου και μανταρίνι», «Σε καινούργια βάρκα μπήκα», «Θα σπάσω κούπες», «Στης νύχτας τη σιγαλιά», «Τι σε μέλει εσένανε», «Τα παιδιά της γειτονιάς σου», και πολλά άλλα.
Respect…
