[Φάκελος #21Μ: Το Radikal ρώτησε τους αγωνιστές του κινήματος τί θα ψηφίσουν στις εκλογές της 21ης Μαΐου και γιατί]
Ζούμε μια πρωτοφανή σε ένταση και έκταση κρίση. Τα λαϊκά στρώματα χάνουν συνεχώς έδαφος, τα δικαιώματά τους ακυρώνονται, θεσμοί διαλύονται, η κοινωνία αποσυντίθεται, ο κόσμος δεν μπορεί να πάρει ανάσα.
Ως Αριστερά πρέπει να εκφράσουμε πολιτικά τον κόσμο της εργασίας και να αναδείξουμε αυτόν τον κόσμο ως ηγετική δύναμη. Για τη ρεαλιστική ρήξη, για την μνημονιακή ανατροπή.
Η ρήξη και η ανατροπή δεν είναι το τέρμα ενός δρόμου, αλλά η αρχή μιας άλλης τροχιάς, ριζοσπαστικής, που θα ικανοποιεί την ανάγκη για ριζική αναμόρφωση της οικονομίας, της οικολογικής παραγωγής και κατανάλωσης, της αξιοποίησης της Τεχνολογίας των Πληροφοριών και Επικοινωνίας προς όφελος της ποιότητας ζωής των πολιτών κι όχι για τη συσσώρευση υπερκερδών της τεχνοφεουδαρχίας.
Για να πετύχουμε αυτόν τον μεγάλο στόχο πρέπει να συμβάλλουμε στην ανάπτυξη ενός ισχυρού κοινωνικού και πολιτικού κινήματος, επιμένοντας στην ανάγκη της κοινής δράσης της Αριστεράς, αναλαμβάνοντας συνεχώς σχετικές πρωτοβουλίες. Σε κάθε μας δράση θα πρέπει να σκεφτόμαστε και να διερευνούμε με ποιους θα συμπορευτούμε, ποιους θα βάλουμε πλάι μας, και στο πλευρό τίνος θα σταθούμε. Η διαδικασία αυτή -το ξέρω- είναι βασανιστική. Θα συναντήσουμε καχυποψία, θα συναντήσουμε ανθρώπους που έχουν κουραστεί από την προσπάθεια, θα συναντήσουμε ανθρώπους που απαξίωσαν την πολιτική. Όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Ιστορικά η συμπόρευση κοινωνικών και αριστερών προοδευτικών πολιτικών κινημάτων είναι μονόδρομος και είναι ακριβώς κόντρα στην προπαγάνδα του «μονόδρομου» του μπλοκ των δυνάμεων του μνημονιακού τόξου που στηρίζεται από τον νεοφιλελευθερισμό αλλά δυστυχώς και από μικροαστικά κατά βάσιν στρώματα που παραμένουν εγκλωβισμένα σε έναν ιστορικά διαμορφωμένο συντηρητισμό της λογικής «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς».
Πρέπει να συναντήσουμε στον δρόμο τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες από διάφορους χώρους και οργανώσεις της Αριστεράς, τον κομμουνιστικό, τον σοσιαλιστικό και τον δημοκρατικό, τον οικολογικό, της αριστερής ανανέωσης, τον ριζοσπαστικό, τον αντικαπιταλιστικό.
Πρέπει να συναντήσουμε τους συνδικαλιστές και τις συνδικαλίστριες του εργατικού και του αγροτικού κινήματος, τους νέους και τις νέες, τους ανθρώπους της τέχνης των γραμμάτων και της διανόησης.
Με όλον αυτόν τον κόσμο θα πρέπει να συνθέσουμε δημιουργικά, απόψεις με διαφορετικές ιδεολογικές και οργανωτικές αφετηρίες και διαφορετικές πολιτικές καταβολές. Με ειλικρίνεια. Χωρίς να συγκαλύπτουμε τις διαφορές μας και σεβόμενοι ιδεολογικές και θεωρητικές ευαισθησίες. Δεν κινδυνεύουμε από την ώσμωση των ιδεών. Κινδυνεύουμε από την ανυπαρξία τους.
Γι’ αυτό, πρέπει να οικοδομηθούν και να αναπτυχθούν κοινωνικές σχέσεις αλληλεγγύης ενάντια στις σχέσεις του ανταγωνισμού και της εκμετάλλευσης χωρίς απόπειρες χειραγώγησης.
Κοινωνικά πρέπει να στηριχθούμε σε μια μεγάλη συμμαχία δυνάμεων που χτυπήθηκαν και υποφέρουν από τη μνημονιακή πολιτική, που καταστρέφονται, που περιθωριοποιούνται και φτωχοποιούνται με τρομακτική ταχύτητα. Δεν πρόκειται απλά για τους εργαζόμενους και τους ανέργους αλλά και για τα ευρύτερα μεσοστρώματα που καταστρέφονται.
Σ’ αυτήν λοιπόν την κατεύθυνση θα πρέπει να δούμε ποιες δυνάμεις της Αριστεράς υπηρετούν με συνέπεια αυτή τη στρατηγική των συμμαχιών.
#εκλογες2023 #Εκλογες_21_Μαιου
🗳️ #21Μ: Στις 21 Μάη κάνουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Παναγιώτης Ξοπλίδηςhttps://t.co/ASbzXEZDp5
— Radikal.gr (@GrRadikal) May 2, 2023
Το ΚΚΕ χωρίς συμμάχους και χωρίς στρατηγική ευαγγελίζεται ένα άλμα στο κενό, που θα το προσγειώσει στη «λαϊκή εξουσία και οικονομία», έννοιες χωρίς συγκεκριμένο νόημα.
Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, πανσπερμία οργανώσεων, θα συγκροτηθεί κάποτε σε κομμουνιστικό κόμμα, ξεπερνώντας τις καταγωγικές της αγκυλώσεις;
Αυτά τα ερωτήματα μέρα με την ημέρα ατονούν, ενδιαφέρουν πολύ λίγο τα ίδια τους τα μέλη, χάνουν τη φιλοσοφική τους βαρύτητα στον κόσμο που τα ακολουθεί επειδή δεν μπορούν να απαντήσουν έμπρακτα στο δράμα των λαϊκών στρωμάτων.
Όλοι μας έχουμε ζήσει το τελευταίο διάστημα τη διαρροή αυτών των δυνάμεων προς άλλα σχήματα –κυρίως προς το ΜέΡΑ25– και τη συρρίκνωσή τους. Μπαίνει λοιπόν το ερώτημα: Θα αντέξουν αυτές οι δυνάμεις τόσο στις εσωτερικές πιέσεις που δέχονται όσο και στο κάλεσμα του ΜέΡΑ25, της ΛΑΕ και άλλων δυνάμεων που δημιούργησαν τη ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΡΗΞΗ για πολιτική συμπόρευση; Προσωπικά, το θεωρώ ιστορική πρόσκληση και δεν μπορώ να απουσιάζω.
Μιχάλης Πισκιούλης
* Συνταξιούχος δάσκαλος, μέλος της Κ.Ε. του ΜέΡΑ25
