Εξορύξεις: Κυβερνητικοί μύθοι και πραγματικές απειλές

Σε μια ακόμα προσπάθεια αντιπερισπασμού από τα «καυτά» μέτωπα της ακρίβειας, της ενεργειακής κρίσης και των υποκλοπών, ο Κ. Μητσοτάκης, στελέχη της κυβέρνησης και τα καθεστωτικά ΜΜΕ, μας «βομβαρδίζουν» τις τελευταίες μέρες, για τα «οφέλη» από τις μελλοντικές εξορύξεις υδρογονανθράκων, με αφορμή την επανεκκίνηση των ερευνών στον Ιόνιο και την επέκτασή τους νότια και νοτιοδυτικά της Κρήτης.

Στα θα­λάσ­σια «οι­κό­πε­δα» κάτω από την Πε­λο­πόν­νη­σο και την Κρήτη, το 70% των δι­καιω­μά­των έρευ­νας ανή­κει στην αμε­ρι­κα­νι­κή ExxonMobil και το υπό­λοι­πο 30% στην Helleniq Energy (πρώην ΕΛΠΕ). Χθες 26/11, με νέα NAVTEX πα­ρα­τεί­νο­νται και επε­κτεί­νο­νται νο­τιό­τε­ρα τα όρια που είχε θέσει η προη­γού­με­νη NAVTEX, που εκ­δό­θη­κε στις 7 Νο­εμ­βρί­ου και έδωσε το πρά­σι­νο φως για την έναρ­ξη των ερευ­νών από τον αμε­ρι­κα­νι­κό πε­τρε­λαϊ­κό κο­λοσ­σό.

Το αί­τη­μα για επέ­κτα­ση των ερευ­νών υπο­βλή­θη­κε από την ExxonMobil στην ΕΔΕΥ­ΕΠ (Ελ­λη­νι­κή Δια­χει­ρι­στι­κή Εται­ρεία Υδρο­γο­ναν­θρά­κων και Ενερ­γεια­κών Πόρων), ενώ στο παι­χνί­δι μπαί­νει και η αμε­ρι­κα­νι­κή Chevron, η οποία φέ­ρε­ται να έχει υπο­γρά­ψει συμ­φω­νία εχε­μύ­θειας με την Helleniq Energy για την εί­σο­δό της μέσω εξα­γο­ράς με­ρι­δί­ου στις υπό πα­ρα­χώ­ρη­ση πε­ριο­χές της Κρή­της και του Ιο­νί­ου.

Σε ένα τοπίο σκλη­ρών γε­ω­πο­λι­τι­κών αντα­γω­νι­σμών στη ΝΑ Με­σό­γειο και με την κλι­μα­τι­κή κρίση να εντεί­νε­ται από τη χρήση ορυ­κτών καυ­σί­μων, ο πρω­θυ­πουρ­γός (ως άλλος Λά­μπρος Κων­στα­ντά­ρας στην ται­νία «Ο Φα­ντα­σμέ­νος», ο οποί­ος θα έφτια­χνε πε­τρε­λαϊ­κή εται­ρεία από ένα πη­γά­δι…), προ­ε­ξο­φλεί τη με­τα­τρο­πή της Ελ­λά­δας σε ενερ­γεια­κό κόμβο της Ευ­ρώ­πης, με την κα­τα­σκευή πο­λυ­δά­πα­νων υπο­δο­μών (αγω­γοί, τερ­μα­τι­κοί σταθ­μοί LNG κλπ.).

Από το ίδιο αφή­γη­μα δεν θα μπο­ρού­σαν να λεί­πουν τα γε­μά­τα κρα­τι­κά τα­μεία από την εκ­με­τάλ­λευ­ση των κοι­τα­σμά­των και η εξα­σφά­λι­ση φθη­νό­τε­ρης ενέρ­γειας για τα νοι­κο­κυ­ριά, που υπο­φέ­ρουν από τις τι­μές-σοκ, λόγω του χρη­μα­τι­στη­ρί­ου της ενέρ­γειας.

Η κα­τα­στρο­φή του πε­ρι­βάλ­λο­ντος και η επι­βά­ρυν­ση των οι­κο­συ­στη­μά­των είναι δε­δο­μέ­νη. Η πε­ριο­χή των ερευ­νών άλ­λω­στε είναι ση­μα­ντι­κή οι­κο­λο­γι­κά για τα θα­λάσ­σια θη­λα­στι­κά που ζουν εκεί. Και μπο­ρεί ο Μη­τσο­τά­κης να δή­λω­νε από το βήμα της COP27 στην Αί­γυ­πτο, οπα­δός της «πρά­σι­νης με­τά­βα­σης», αλλά ταυ­τό­χρο­να πα­ρου­σιά­στη­κε και ως υπο­στη­ρι­κτής της ανά­πτυ­ξης υπο­δο­μών φυ­σι­κού αε­ρί­ου. Τώρα πώς η με­τά­βα­ση σε κα­θα­ρό­τε­ρες μορ­φές ενέρ­γειας, θα γίνει με πε­ρισ­σό­τε­ρη εξάρ­τη­ση από το ορυ­κτό αέριο, μόνο η κυ­βερ­νη­τι­κή υπο­κρι­σία μπο­ρεί να απα­ντή­σει στην αντί­φα­ση αυτή.

Αν και εφό­σον τα κοι­τά­σμα­τα υπάρ­χουν και είναι συμ­φέ­ρου­σα η αξιο­ποί­η­σή τους, η πρώτη γε­ώ­τρη­ση δεν πρό­κει­ται να γίνει πριν το 2025 και η εκ­με­τάλ­λευ­σή τους πολύ αρ­γό­τε­ρα. Για τους μύ­θους του «χρυ­σο­ρυ­χεί­ου» και της δήθεν επί­λυ­σης της ενερ­γεια­κής κρί­σης, χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά είναι όσα ανα­φέ­ρει στην ανα­κοί­νω­σή της η WWF Ελλάς:

«Πολύ πρό­σφα­τα, ο διευ­θυ­ντής ερευ­νών σε απο­μα­κρυ­σμέ­νες και δύ­σκο­λες πε­ριο­χές (frontier exploration) της EXXON MOBIL, δή­λω­σε σε συ­νέ­δριο στην Κύπρο ότι τα κοι­τά­σμα­τα της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου είναι μικρά και βρί­σκο­νται σε με­γά­λα βάθη, συ­νε­πώς οι επι­χει­ρή­σεις των πε­τρε­λαϊ­κών έχουν με­γά­λο κό­στος, οπότε θα απαι­τη­θεί κρα­τι­κή στή­ρι­ξη και δέ­σμευ­ση για μελ­λο­ντι­κή ασφά­λεια της ζή­τη­σης. Με άλλα λόγια, και το πε­ρι­βάλ­λον θα υπο­βαθ­μι­στεί και το ελ­λη­νι­κό κρά­τος θα ανα­γκα­στεί να επι­δο­τή­σει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο τις πε­τρε­λαϊ­κές εται­ρεί­ες που ούτως ή άλλως λαμ­βά­νουν τη με­ρί­δα του λέ­ο­ντος βάσει των συμ­βά­σε­ων.

Είναι σκό­πι­μα πα­ρα­πλα­νη­τι­κός o μύθος ότι η εξό­ρυ­ξη αε­ρί­ου από τις θά­λασ­σες της Ελ­λά­δας θα προ­σφέ­ρει λύση στην ενερ­γεια­κή κρίση. Οι εξο­ρύ­ξεις υδρο­γο­ναν­θρά­κων μόνο κλι­μα­τι­κή επι­βά­ρυν­ση, πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά προ­βλή­μα­τα και γε­ω­πο­λι­τι­κές ανα­στα­τώ­σεις φέρ­νουν. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι, με βάση και τις συμ­βά­σεις με τις πε­τρε­λαϊ­κές, ότι από την έναρ­ξη σει­σμι­κών ερ­γα­σιών μέχρι την έναρ­ξη εξό­ρυ­ξης υδρο­γο­ναν­θρά­κων χρειά­ζο­νται 7-8 χρό­νια. Άρα, ακόμα και αν βρε­θούν κοι­τά­σμα­τα και η ΕΧΧΟΝ κρί­νει ότι τη συμ­φέ­ρει να προ­χω­ρή­σει σε εξο­ρύ­ξεις, οι πρώ­τες πο­σό­τη­τες υδρο­γο­ναν­θρά­κων θα εξο­ρυ­χθούν πριν το 2030. Για ποια λύση στη ση­με­ρι­νή κρίση μι­λά­με; Μόνο πολύ σο­βα­ρή πηγή κλι­μα­τι­κής κρί­σης σε βάθος χρό­νου βλέ­που­με».

Στη Βρε­τα­νία έχουν βρει φυ­σι­κό αέριο εδώ και πολλά χρό­νια, δε­κα­ε­τί­ες. Ανά­λο­γη αυ­τάρ­κεια έχουν και σε ηλε­κτρι­κή και αιο­λι­κή ενέρ­γεια. Κι όμως οι Βρε­τα­νοί πλη­ρώ­νουν τα ίδια ακρι­βά τι­μο­λό­για ρεύ­μα­τος, όπως και οι υπό­λοι­ποι Ευ­ρω­παί­οι, καθώς η πα­ρα­γω­γή και η διά­θε­ση ενός δη­μό­σιου αγα­θού, βρί­σκε­ται στα χέρια των ιδιω­τι­κών εται­ριών του κλά­δου.

Η βα­θύ­τε­ρη εμπλο­κή του ελ­λη­νι­κού κρά­τους στο ενερ­γεια­κό παι­χνί­δι της ΝΑ Με­σο­γεί­ου, εντεί­νει φυ­σι­κά και την πο­λε­μι­κή απει­λή, αφού τα γε­ω­τρύ­πα­να συ­νο­δεύ­ο­νται συ­νή­θως από κα­νο­νιο­φό­ρους. Η πα­ρου­σία του «Charles de Gaulle» αυτές τις μέρες, νο­τιο­δυ­τι­κά της Κρή­της, είναι ένα ισχυ­ρό σήμα του Πα­ρι­σιού για τη στή­ρι­ξη που προ­σφέ­ρει στην Αθήνα, στον ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό αντα­γω­νι­σμό.

Επί­σης, είναι προ­φα­νές ότι η προ­σέγ­γι­ση Τουρ­κί­ας και Λι­βύ­ης, έπαι­ξε ρόλο στην επί­σπευ­ση των ερευ­νών νότια της Κρή­της, ελ­λεί­ψει συμ­φω­νί­ας Ελ­λά­δας και Λι­βύ­ης για την ΑΟΖ. Σε επί­πε­δο δι­πλω­μα­τι­κής γλώσ­σας η Αθήνα πε­ρι­γρά­φει τη συμ­φω­νία Ισ­ρα­ήλ και Λι­βά­νου (με τη δια­με­σο­λά­βη­ση των ΗΠΑ και της γαλ­λι­κής Total) ως πα­ρά­δειγ­μα επί­λυ­σης δια­φο­ράς που αφορά θα­λάσ­σιες ζώνες.

Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά, η νέα «με­γά­λη ιδέα» του Μη­τσο­τά­κη, κα­τα­στρέ­φει το πε­ρι­βάλ­λον και τη θα­λάσ­σια ζωή, τη στιγ­μή που απαι­τεί­ται στρο­φή σε κα­θα­ρές μορ­φές ενέρ­γειας με κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο. Τα όποια κέρδη θα κα­τα­λή­γουν στα χαρ­το­φυ­λά­κια της Exxon, της Total και των υπό­λοι­πων πο­λυ­ε­θνι­κών και εμείς θα συ­νε­χί­σου­με να ζούμε στην ενερ­γεια­κή φτώ­χεια. Τέλος, αλλά όχι τε­λευ­ταίο, η δι­πλω­μα­τία των αγω­γών και της πλατ­φόρ­μας άντλη­σης, απο­τε­λεί μό­νι­μο κίν­δυ­νο για την ει­ρή­νη, φέ­ρο­ντας πιο κοντά το εν­δε­χό­με­νο ενός πο­λε­μι­κού επει­σο­δί­ου στο Αι­γαίο.

Ο αγώ­νας ενά­ντια στον εξο­ρυ­κτι­κό πα­ρο­ξυ­σμό, ώστε οι υδρο­γο­νάν­θρα­κες να μεί­νουν στο βυθό και οι λαοί να ζή­σουν ει­ρη­νι­κά, συν­δέ­ε­ται άμεσα με τις μάχες για την ανά­σχε­ση της κλι­μα­τι­κής κα­τα­στρο­φής. Άλ­λω­στε η κερ­δο­φο­ρία των κα­πι­τα­λι­στών και οι τυ­χο­διω­κτι­κές κυ­βερ­νή­σεις τους, είναι από τις βα­σι­κές αι­τί­ες για την επι­δεί­νω­ση των κλι­μα­τι­κών συν­θη­κών.

Σπύρος Αντωνίου

Πηγή: Rproject