Έρχονται νέοι αγώνες, αναζητήσεις από τον κόσμο της Αριστεράς
Μετά τις εκλογές η κυβέρνηση και το σύστημα φιλοδοξούν να περάσουν σε σαρωτική επίθεση και να «τελειώνουν» με την Αριστερά και τις ανατρεπτικές εργατικές και λαϊκές τάσεις που ξεπήδησαν μέσα από την πάλη κατά των μνημονίων κι έφτασαν στο περήφανο «Όχι» στο δημοψήφισμα τον Ιούλιο του 2015.
Επιχειρούν να ταυτίσουν αυτή τη δυναμική με την άρνησή της, δηλαδή με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τη μετέπειτα πορεία οριστικής ενσωμάτωσης, μέχρι τη σημερινή καθίζηση. Κι όμως, όσες φορές κι αν ξορκιστούν από το σύστημα η μεταπολίτευση (και το Πολυτεχνείο), ο Δεκέμβρης και η «τοξικότητα» του αγώνα ενάντια στα ευρω-μνημόνια αυτά θα επιστρέφουν ξανά, «με άλλα ρούχα και άλλα ονόματα», μέσα από την ταξική πάλη· η πολιτική της κυβέρνησης το επόμενο διάστημα θα ανοίξει πολλά μέτωπα αγώνα.
Πολύς κόσμος που τοποθετείται στην Αριστερά αισθάνεται απογοητευμένος και ιδιαίτερα προβληματισμένος μετά τις εκλογές. Η κατάρρευση των εκπροσώπων και της λογικής της «αριστερής» κυβερνητικής διαχείρισης εντός πλαισίου αγοράς και ΕΕ, με κύριο εκφραστή τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι χωρίς επιστροφή σαν τέτοια. Οποιαδήποτε ανασυγκρότηση του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ θα κινηθεί εξαρχής σε σαφή σοσιαλδημοκρατική και συστημική κατεύθυνση. Δεν υπάρχει μέλλον εκεί για τον κόσμο που αναζητά αριστερή απάντηση. Γι’ αυτό, υπάρχουν δυνατότητες για να περάσει ένα δυναμικό σε θέσεις ανατρεπτικής αντιπολίτευσης και αντικαπιταλιστικής αριστερής πάλης. Να συναντηθεί με τις μαχόμενες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κι αυτό γιατί ούτε η ενίσχυση του ΚΚΕ εντάσσεται σε ένα σχέδιο ανατροπής. Περισσότερο εκφράζει μια λογική να βρεθεί ένα «αποκούμπι» για τον λαό, χωρίς να εμπνέει για μακρινά στρατηγικά ταξίδια. Το ΜέΡΑ25 και τη συμμαχία με τη ΛΑΕ έμοιαζε με μια πιο αριστερή εκδοχή του σχεδίου ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς απόφαση πραγματικής ρήξης με κεφάλαιο και ΕΕ σήμερα.
Το ζητούμενο σήμερα είναι ένας τρίτος πόλος στην Αριστερά, αντικαπιταλιστικός και ανατρεπτικός. Και σε αυτό θέλει να συμβάλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Βεβαίως το εκλογικό αποτέλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 25 Ιούνη ήταν αρνητικό, παρά το μικρό βήμα του Μάη που ανέδειξε ορισμένες δυνατότητες. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η αυτοκριτική για όλα όσα «μας αφήνουν μισούς» και η συλλογική κατάκτηση των αναγκαίων τομών (πλευρές που υπογραμμίζει το ΝΑΡ). Πρέπει να αξιοποιηθεί και η κριτική από δυνάμεις και αγωνιστές της εκτός των τειχών Αριστεράς. Σε αυτοεκπληρούμενες προφητείες σημειώνουμε πως «όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει».
Η Αριστερά της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης δεν μπορεί και δεν θα μείνει στάσιμη. Θα μπει στη μάχη κατά της πολιτικής κυβέρνησης-κεφαλαίου-ΕΕ-ΝΑΤΟ, στον αγώνα για να αλλάξει τον κόσμο, αλλάζοντας και τον εαυτό της και συμβάλλοντας στην ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
«Σήμερα, που το ρεύμα της φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού και του αριστερού κυβερνητισμού έχει μπει σε μια αναπότρεπτη κρίση, που η πολιτική του «εφικτού» οδήγησε στην ήττα τους φορείς που την επικαλέστηκαν, απελευθερώνονται αναζητήσεις χιλιάδων αγωνιστών για την οικοδόμηση εκείνης της αριστεράς που θα πάει τις επόμενες μάχες μέχρι το τέρμα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα παλέψει για μια τέτοια αριστερά σε «διάλογο» με κάθε δύναμη και αγωνιστή που δεν βολεύεται στην καπιταλιστική δυστοπία, που αφήνει πίσω του τις πολιτικές του συμβιβασμού, που αναζητά μια νέα αριστερά του αντικαπιταλιστικού αγώνα και της επαναστατικής προοπτικής», αναφέρει χαρακτηριστικά η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την «επέτειο» του «Όχι» στο δημοψήφισμα.
Γιάννης Ελαφρός
