Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.
Η δική μου εκτίμηση για το αποτέλεσμα των εκλογών είναι ότι οι ψηφοφόροι του πρώτου κόμματος είναι άτομα οικονομικά ευκατάστατα, καραβολεμένα , workaholics, κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα που δεν έχουν καταλάβει και προφανώς αδιαφορούν για το τι είναι να στερείσαι τα βασικά αγαθά, να σου παίρνουν το σπίτι ακόμα κι αν είσαι ανάπηρος, να αγκομαχάς για να ζήσεις με αξιοπρέπεια.
Όταν πήγα να ψηφίσω είδα ηλικιωμένους να βγαίνουν σχεδόν υποβασταζόμενοι από πανάκριβα αυτοκίνητα που εγώ θα ντρεπόμουν να σέρνω έτσι τον γονιό μου για το συμφέρον μου.
Λυπάμαι πολύ για την κατάντια αυτής της χώρας που θέλει σκέτες ατομικές ελευθερίες χωρίς ισότητα (που εγώ την αξιολογώ ως εξίσου αν όχι περισσότερο σημαντική από τις πρώτες). Είναι σαφές ότι ο μικροαστός δεν θα δεχτεί ποτέ να του εξασφαλιστεί απλώς ένα αξιοπρεπές επίπεδο, αλλά θα προτιμήσει το ΡΙΣΚΟ του να ζει τώρα φτωχικά αλλά διατηρώντας τη ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ μιας μελλοντικής μεγάλης ατομικής οικονομικής ανόδου, έστω κι αν στατιστικά η πιθανότητα να συμβεί αυτό είναι μια στο εκατομμύριο. Όπως είχε πει κάποιος σοφός, ο φτωχοποιημένος μικροαστός δεν θα θεωρήσει ποτέ ότι είναι προλετάριος, αλλά ότι είναι ένας πλούσιος που ατύχησε. Το πρόβλημα δηλαδή είναι πολύ ΒΑΘΥ και πολύ ΔΟΜΙΚΟ.
Είναι προφανές ότι 2.274.737 Έλληνες που ψήφισαν Δεξιά δεν βρήκαν απαγορευτικές τις ακόλουθες συνθήκες για την επιλογή τους:
- ότι παρακολουθούνταν πολιτικοί αρχηγοί αλλά ακόμα και ανώτατοι στρατηγοί μέσα από ένα σκιερό πολιτικο-ιδιωτικό σύστημα προς ανεύρεση εκβιασμών ιδιωτικών δεδομένων.
- ότι η αδιαφορία για την ζωή των πολιτών οδήγησε στην ανάδειξη μας ως πρωταθλητές θανάτων Covid ανά 100 χιλιάδες πληθυσμού, με την τάση ανόδου να ξεκινά αργά στην πανδημία, όταν τα υπόλοιπα κράτη είχαν βρει λύσεις και περιμάζευαν τα νούμερα. Μεταξύ αυτών το αίσχος των πλέον των 16 χιλιάδων νεκρών εκτός ΜΕΘ που με έπαρση υπερασπίστηκαν οι ιθύνοντες ως “όχι κάτι σπουδαίο”.
- την επέλαση 5-6 ολιγαρχών και τεράστιων εξωχωριων fund σε κάθε άποψη της ζωής μας, ως άλλες East Indies Companies.
- την καλπάζουσα ακρίβεια που σύντομα θα γίνει αβάσταχτη καθώς ένα-ένα θα αποσύρονται τα εξεφτελιστικά μέτρα-ασπιρίνες τύπου pass και voucher.
- την απώλεια ιδιωτικής περιουσίας που τους επομένους μήνες θα πάρει διαστάσεις χείμαρρου που θα παρασύρει στα τάρταρα την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα και οικονομία, ξαναβάζοντας μας σε μια ακόμα πιο γρήγορη στροφοδίνη προς το έρεβος της ανεργίας και της υπανάπτυξης.
- ότι οι επιλεχθέντες φέρουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για ένα προαναγγελθέν έγκλημα στα Τέμπη που κόστισε την ζωή 57 συνανθρώπων μας, κυρίως νέων παιδιών. Μάλιστα περισσότεροι από 12 χιλιάδες συμπολίτες μας επέλεξαν τον κατεξοχήν πολιτικά υπεύθυνο για αυτό, που με αλαζονεία διέψευδε όλες τις προειδοποίησης για τον κίνδυνο εντός και εκτός Βουλής, ως τον άνθρωπο που πρέπει να τους εκπροσωπεί στο νομοθετικό αυτοόργανο.
- την απλόχερη αστυνομική βία επί δίκαιων και άδικων, κυρίως άδικων, από τις προβολές του Τζόκερ και την οικογένεια Ινδαρε μέχρι την Νέα Σμύρνη και το ΑΠΘ.
Πολύ θα ήθελα να γνωρίσω κι εκείνους/ες στη Β’ Πειραιώς που επιβράβευσαν τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη με 37,44% (από 30,19%), με αύξηση ψήφων, εκείνους/ες που στη Β’2 Δυτικού τομέα Αθηνών έπραξαν το ίδιο με 34,56% (από 29,69%, επίσης αύξηση σε πραγματικές ψήφους) και κυρίως εκείνους/ες που φαίνεται να επανεκλέγουν τον Κώστα Αχ. Καραμανλή στις Σέρρες για να επιβεβαιώσουν τον Σινόπουλο, ότι «η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους», φροντίζοντας να τους τακτοποιεί και να τους επιβραβεύει ατιμώρητους.
Το συμπέρασμα είναι απογοητευτικό. Η επέλαση στις ζωές μας, τα δικαιώματα και την κοινωνική οικονομία θα είναι ίσως και χωρίς προηγούμενο στο αμέσως επόμενο διάστημα, ενώ η ελάχιστη χρονική περίοδος μέχρι τις δεύτερες εκλογές στις 25/6 είναι ασφυκτική για μια απόπειρα αναστροφής του κλίματος.
Όσο για τον μεταλλαγμένο δεξιότατο ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένα από τα βασικά προβλήματα του είναι αυτό της ταυτότητας. Το κόμμα αυτό πλήρωσε την καταγωγή του από την αριστερά, καθώς δεν έχει κατορθώσει από την στροφή του 2015 και μετά να γίνει ένα κανονικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ενώ ταυτόχρονα δεν είναι πια ούτε ένα αριστερό. Αυτή η διπλή του ταυτότητα σε κάποιες φάσεις βόλεψε γιατί απευθύνεται σε διαφορετικά ακροατήρια αλλά σε βάθος χρόνου αποτελεί απλά απουσία ταυτότητας. Για διαφορετικούς λόγους τους χάνει όλους και στα δεξιά του και στα αριστερά και δεν συγκροτεί ένα συνεκτικό αξιόπιστο αφήγημα. Όλα ξεκινούν από το ότι δεν υπήρξε μια σαφής παραδοχή της ήττας του 2015, αλλά μια προσπάθεια να παρουσιαστεί ο μετά το 3ο μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ ως μια φυσική συνέχεια του παλιού καλού αντμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ.
