[Φάκελος #21Μ: Το Radikal ρώτησε τους αγωνιστές του κινήματος τί θα ψηφίσουν στις εκλογές της 21ης Μαΐου και γιατί]
Ο Μητσοτάκης, όταν μιλάει στους φτωχούς, λέει ψέματα, όταν όμως μιλάει στα αφεντικά, λέει αλήθειες. Έτσι, στη χορογραφία των κομμάτων του αστικού κοινοβουλίου που αποκλήθηκε debate, είπε ευθέως: εγώ έδωσα επιδόματα επειδή το Σύμφωνο Σταθερότητας είχε χαλαρώσει λόγω της πανδημίας, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να δώσει αυτά που υπόσχεται γιατί το Σύμφωνο επανέρχεται στο τέλος του χρόνου. Ο κυνισμός του έχει βάση: τα μεγάλα ελλείμματα των τελευταίων χρόνων θα πρέπει να γίνουν πλεονάσματα. Που σημαίνει λιτότητα, όποια κυβέρνηση και να βγει – εκτός κι αν θελήσει κάποια να έρθει σε σύγκρουση με τους κανόνες της καπιταλιστικής οικονομίας.
Ο Μητσοτάκης δεν θα ισχυριζόταν ποτέ ότι θέλει. Η ΝΔ είναι το πιστότερο κόμμα της αστικής τάξης στη χώρα, κι όποιος εργαζόμενος ή εργαζόμενη την ψηφίζει, ψηφίζει απλώς ενάντια στα συμφέροντά του/της. Είναι ψήφος αυτοκαταστροφής.
Η ακροδεξιά, είτε ναζιστική όπως η μακαρίτισσα Χρυσή Αυγή, είτε υπερορθόδοξη όπως η Ελληνική Λύση, είτε απλώς γελοία όπως το ποικιλώνυμο πλήθος των εθνικιστικών ψηφοδελτίων που εμφανίζονται σε αυτές τις εκλογές, έχει ίσα-ίσα σκοπό της ύπαρξής της να διατηρήσει το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας με κάθε τρόπο, ιδίως δια της βίας. Στρέφει την οργή απέναντι στον αδύναμο για να βγει ισχυρότερος ο ισχυρός.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το ΠΑΣΟΚ εδώ και δεκαετίες, απέδειξε στην πράξη πως δεν μπορεί να διανοηθεί καμία ρήξη με τους κανόνες του παιχνιδιού. Ισχυρίστηκε πως στην πρώτη του θητεία δεν μπόρεσε να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, γιατί δεν τον άφησαν. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι είναι έτσι, γιατί να τον αφήσουν τη δεύτερη φορά; Γιατί να έχει οποιαδήποτε διάθεση να κάνει οποιαδήποτε παραχώρηση η τάξη των καπιταλιστών, ιδίως τώρα που μπαίνει σε νέα φάση κρίσης, με τις τράπεζες να καταρρέουν από τις ΗΠΑ έως την Ευρώπη;
Και η ηγεσία του ΜέΡΑ25, όμως, δεν έκανε κάτι διαφορετικό από τη θέση των κορυφαίων υπουργών της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Αρνήθηκε μεν να ψηφίσει το μνημόνιο (χωρίς απαραίτητα να το καταψηφίσει κιόλας, ο Βαρουφάκης ας πούμε απλώς την κοπάνησε νύχτα από τη Βουλή), ωστόσο μέχρι την τελευταία στιγμή είχε τη θλιβερή αυταπάτη ότι μπορεί να βρει τη μαγική λύση με έξυπνους ελιγμούς και μπλόφες στις διαπραγματεύσεις. Και σήμερα, τέτοια σχέδια διαφημίζει.
Και το ΚΚΕ; Ο Κουτσούμπας έχει υιοθετήσει το επικοινωνιακό προφίλ του θείου που έχει κάπως ιδιότροπες απόψεις, με αποχρώσεις καλτ, αλλά δεν ενοχλεί και κανέναν, και σίγουρα όχι την τάξη των καπιταλιστών (γι’ αυτό και δεν δέχτηκε και καμία ενοχλητική ερώτηση στο debate). Παρά τα μεγάλα λόγια, όπου το ΚΚΕ διαχειρίζεται οτιδήποτε, πχ δημοτικές αρχές, λειτουργεί απολύτως εντός της καπιταλιστικής νομιμότητας: κάνει μόνο ό,τι επιτρέπεται, όπως δηλαδή και ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.
Να το πούμε ανοιχτά λοιπόν: κανένα κόμμα του κοινοβουλίου δεν θα εφάρμοζε κάτι άλλο από λιτότητα, αν βρισκόταν στην κυβέρνηση σήμερα.
Υπάρχει, όμως, κι άλλο ένα σημείο στο οποία τα κοινοβουλευτικά κόμματα ομοφωνούν, παρά τις υπαρκτές διαφορές τους: στο ότι δηλώνουν έτοιμα να πάρουν τα όπλα για το καλό της καπιταλιστικής πατρίδας. Κανένα τους δεν αμφισβητεί την αντιπαλότητα με την Τουρκία. Επιδίδονται όλα σε μια κούρσα πατριωτισμού, που δίνει στους καπιταλιστές όρκο πίστης ότι ακόμα και πόλεμο είναι διατεθειμένοι να κάνουν για τα συμφέροντά τους (γιατί, ποιος θα επωφεληθεί από την ΑΟΖ, αν όχι οι καπιταλιστές;), και δηλητηριάζει την εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους με την ιδέα ότι έχουν κοινό συμφέρον με τα αφεντικά τους απέναντι σε κάποιον υποτιθέμενο εξωτερικό εχθρό.
Ο Μητσοτάκης κομπάζει για τους εξοπλισμούς και για τη στενότερη συμμαχία με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, τη στιγμή που η Τουρκία τους κάνει νερά με τη Ρωσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει πως ψήφισε πχ τις φρεγάτες, αλλά όχι όλες, γιατί θέλει και εγχώρια βιομηχανία όπλων. Ο Βελόπουλος λέει πως πρέπει να αγοράζουμε και από τη Ρωσία. Ο Βαρουφάκης διαμηνύει πως αυτός δεν θα ρωτούσε τους Αμερικάνους για να χρησιμοποιήσει τα όπλα εναντίον της Τουρκίας, όπως ο Σημίτης. Ο Κουτσούμπας λέει πως το κακό είναι ότι οι Γάλλοι και οι άλλοι σύμμαχοι δεν μας προσφέρουν τη συμμαχία τους για να υπερασπιστούμε τα εθνικά δικαιώματα απέναντι στην Τουρκία, αλλά για να εμπλακούμε στην Ουκρανία. Κοινό σημείο όλων: τα λεγόμενα εθνικά δίκαια της χώρας απέναντι στον εξωτερικό εχθρό, δηλαδή η διαβεβαίωση ότι ο λαός, που δεν έχει να κερδίσει τίποτα από όλη αυτή την αντιπαράθεση, θα δώσει το αίμα του για τα συμφέροντα των Ελλήνων καπιταλιστών, αν χρειαστεί.
Για αυτούς τους δύο λόγους, και μόνο, θα μπορούσε κανείς να στηρίξει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ: επειδή είναι η μόνη ορατή πολιτική δύναμη που λέει ξεκάθαρα ότι για να καταργήσουμε τη λιτότητα, πρέπει να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό∙ κι ότι δεν θα δώσουμε ούτε μια σταγόνα αίμα από την εργατική τάξη της χώρας, και δεν θα χύσουμε ούτε μια σταγόνα αίμα από την εργατική τάξη της Τουρκίας, της Μακεδονίας, της Αλβανίας, για τα συμφέροντα των καπιταλιστών.
Υπάρχουν και τόσοι άλλοι λόγοι για να στηρίξει κανείς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ:
- η πρωταγωνιστική και ανυστερόβουλή της συμμετοχή σε όλα τα κινήματα, εργατικό, φεμινιστικό, ΛΟΑΤΚΙ, προστασία του περιβάλλοντος, υπεράσπιση μεταναστών και προσφύγων, αντιφασιστικό, αντιεθνικιστικό, φοιτητικό, αντιαυταρχικό∙
- η στήριξη κάθε κινητοποίησης των καταπιεσμένων χωρίς προϋπόθεση να έχει η ίδια τα πρωτεία∙
- η εμπιστοσύνη στην αυτοοργάνωση των καταπιεσμένων, σε σωματεία και συνελεύσεις, γιατί μόνο έτσι κερδίζουμε οτιδήποτε, και καμία εκλεγμένη κυβέρνηση μέσα στο κράτος των καπιταλιστών δεν θα μας χαρίσει τίποτα∙
- το γεγονός ότι είναι η μόνη που αναγνωρίζει εθνικές μειονότητες, όπως η τουρκική, στην Ελλάδα∙
- το συνολικό αντικαπιταλιστικό της πρόγραμμα∙
- η ανεξαρτησία της από το κεφάλαιο, το κράτος, τους θεσμούς, τις χρηματοδοτήσεις∙
- η πίστη ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν συθέμελα.
Όλα αυτά είναι αρκετά γνωστά, όπως αρκετά γνωστοί είναι σε όλους οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτό που χρειάζεται στις εκλογές είναι να αλλάξουν τα πολιτικά κριτήρια με τα οποία ψηφίζουμε. Να απεμπλακούμε από τους εκβιασμούς του «μικρότερου κακού» και της «χρήσιμης ψήφου». Είναι λογικό και υγιές να μην περιμένουν οι εργαζόμενοι και οι καταπιεσμένοι πολλά από τις εκλογές. Το να ψηφίζουμε, όμως, πράγματα με τα οποία δεν συμφωνούμε είναι η πρώτη βαθμίδα της πολιτικής αλλοτρίωσης – όταν στερείσαι την ίδια σου τη γνώμη, πώς να διεκδικήσεις την απελευθέρωσή σου;
Ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική αριστερά, λοιπόν, για να κάνουμε στην κάλπη αυτό που πρέπει να κάνουμε και στην πραγματική ζωή: ανταρσία. Και για να νιώθουμε μετά πως δεν χρειάζεται να κόψουμε το χέρι μας – δεν είναι λίγο κι αυτό.
Μάνος Σκούφογλου
*μέλος της ΚΕ της ΟΚΔΕ Σπάρτακος και της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υποψήφιος ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Ανατολική Αττική
