[Φάκελος #21Μ: Το Radikal ρώτησε τους αγωνιστές του κινήματος τί θα ψηφίσουν στις εκλογές της 21ης Μαΐου και γιατί]
Η παγκόσμια ύφεση που κρυβόταν πίσω από την περίοδο της Καραντίνας τείνει να μετεξελιχτεί σε ανοιχτή κατάρρευση του οικονομικού – κοινωνικού και πολιτικού περιβάλλοντος.
Ο στασιμοπληθωρισμός παίζει με τις αντοχές του καπιταλιστικού συστήματος και οι πολιτικές του προστατευτισμού γλυκοκοιτάζουν προς την ανοιχτή επιθετικότητα. Όμως καμία στρατηγική δεν μπορεί να εμφανιστεί με στοιχειώδη αποτελεσματικότητα για τον αστισμό. Τα στρατηγικά αδιέξοδα του αστικού μπλοκ κάνουν απόλυτα αναγκαίο για την άρχουσα τάξη τη διαμόρφωση κλίματος εθνικής ενότητας και κυβερνητικής σταθερότητας.
Στην ελληνική πραγματικότητα κανένα οικονομικό πρότζεκτ δεν φαίνεται να βάζει μπρος την ελληνική οικονομία και η κερδοφορία του κεφαλαίου συντηρείται από τις ληστρικές αυξήσεις και τις κρατικές επιδοτήσεις. Σε αυτές τις συνθήκες κάθε πολιτικό δυναμικό που δεν είναι ιστορικά και οργανωτικά δεμένο με το Βαθύ Κράτος, φαντάζει επικίνδυνο ρίσκο για το αστικό μπλοκ. Η παράταξη της ΝΔ μετά τη μνημονιακή διάλυση του ΠΑΣΟΚ και τη συντριβή της Χρυσής Αυγής αποτελεί τον κεντρικό πόλο της δεξιάς πολυκατοικίας και συσπειρώνει το έμπιστο πολιτικό δυναμικό του αστικού κράτους. Στην παρούσα φάση, κάθε κυβέρνηση που δεν συμπεριλαμβάνει το κυβερνών κόμμα αποτελεί περιβάλλον «ακυβερνησίας». Θα ανοίξει νέα πλαίσια διαπραγματεύσεων εντός του αστισμού τα οποία δεν είναι ανεκτά σε αυτή την περίοδο που εντείνονται οι ανταγωνισμοί ενώ οι ευκαιρίες κερδοφορίας του κεφαλαίου είναι ελάχιστες, με πολύ ρίσκο και με στενό χρονικό ορίζοντα.
Μια πιθανή επιδείνωση της αστικής αστάθειας, δεν γίνεται με απουσία του εργατικού κινήματος. Το λαϊκό κίνημα ξεπερνώντας τον πάγο της καραντίνας έχει δείξει τη διάθεση του. Σε κάθε μικρότερο ή μεγαλύτερο θέμα, τοπικό – θεματικό ή «κεντρικό» το κίνημα ήταν και είναι παρών. Αυτό το κλίμα δεν είναι μόνο στην Ελλάδα: από τη ροζ παλίρροια της Λατινικής Αμερικής ως τις απεργίες στην Αγγλία και τη γαλλική εξέγερση, το ταξικό κίνημα βρίσκει ξανά το βηματισμό του.
Για την αριστερά της Κομμουνιστικής Εξέγερσης, για κάθε συλλογικότητα που έχει αναφορά στο Σοσιαλισμό οι επερχόμενες εκλογές δεν μπορούν παρά να έχουν ένα και μόνο σκοπό: Να προτάξουν το σχέδιο ανατροπής του καπιταλισμού! Την ώρα που ανοίγει «η κρίση από τα πάνω», να σχεδιάσουν την πρόταση εξουσίας «από τα κάτω».
Στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσω αριστερά αλλά δεν θα σας πω με ποιο ψηφοδέλτιο, γιατί πρέπει να υπάρξει σοβαρή κριτική και αυτοκριτική σε όλα τα επίπεδα. Τα ψηφοδέλτια της ρεφορμιστικής αριστεράς διαμεσολαβούν το υπαρκτό εργατικό κίνημα και θα προσπαθήσουν να προτάξουν την όποια δυνατότητα (ή μη) αριστερού κυβερνητισμού. Η ύπαρξη της κοινοβουλευτικής αριστεράς δεν είναι ούτε άχρηστη, ούτε αδιάφορη πολιτικά για την ύπαρξη και την ένταση της «ακυβερνησίας». Τα ψηφοδέλτια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς συσπειρώνουν ένα αγωνιστικό δυναμικό και ένα κομμάτι της πολιτικής πρωτοπορίας που αναζητεί διεξόδους πέρα από το ρεαλισμό του αριστερού κυβερνητισμού και έχουν τη δική τους χρησιμότητα. Δυστυχώς, δεν υπάρχει κάποιο ψηφοδέλτιο της αριστεράς που να αντιλαμβάνεται τη συγκυρία με τον τρόπο που περιέγραψα και να παρεμβαίνει με σκοπό την πύκνωση της ταξικής πόλωσης και την ενίσχυση της έμπρακτης αμφισβήτησης «από τα κάτω».
Την περασμένη τετραετία δεν παρουσιάστηκε κανένα τμήμα της αριστεράς (που να κατεβαίνει στις εκλογές) αμφισβητώντας την πολιτική της Καραντίνας. Δεν δέχθηκε κανένα κόμμα να παλέψει ενάντια στη ΣΥΝΟΛΙΚΗ απαγόρευση κυκλοφορίας και τα πρόστιμα που τη συνόδευαν (μάσκα – εξοδόχαρτα), να υποστήριξε το ΔΙΚΑΙΩΜΑ άρνησης του υποχρεωτικού εμβολιασμού και να παλέψει ενάντια στα Υγειονομικά Πιστοποιητικά σε εργασιακούς χώρους – διασκέδαση και στα σχολεία – πανεπιστήμια. Οι οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς δίστασαν να κάνουν το βήμα παραπάνω όταν ο ρεφορμισμός κατέβαζε ρολά. Πάγωσαν στο νόμο Χατζηδάκη, αποχώρησαν μαζί με το ΚΚΕ στη δίωρη (!!!) «κατάληψη» του Υπουργείου Υγείας, δεν δοκίμασαν να μετατρέψουν τη συντριβή της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας σε κεντρική πολιτική νίκη. Ακόμα κι όταν οι καλλιτέχνες ξεπερνούσαν τη γραφειοκρατία του ΣΕΗ καταλαμβάνοντας τα θέατρα, δεν έβλεπαν ένα εν δυνάμει κινηματικό – πολιτικό κέντρο «από τα κάτω». Οι προτάσεις τους τον περασμένο Φεβρουάριο δεν προωθούσαν τον ενιαίο αγώνα «καλλιτεχνών – εκπαιδευτικών – υγειονομικών» που κινητοποιόντουσαν εκείνο το διάστημα. Η δολοφονία των Τεμπών που οδήγησε χιλιάδες λαού σε κινητοποιήσεις δεκαπέντε ημερών θα μπορούσε να μετατραπεί σε Πολιτική Εξέγερση δοκιμάζοντας να ανατραπεί η ΝΔ «από τα κάτω», αν υπήρχε πολιτικό υποκείμενο που να μπορούσε να αντιληφθεί την χαραμάδα που άνοιγε η κρίση. Κι όμως! Δεν στήθηκε ούτε μια πολιτική συγκέντρωση μετά τις 16 Μαρτίου μετά την απόσυρση ΓΣΕΕ – ΠΑΜΕ. Νομίζω πως το ερώτημα δεν βρίσκεται στο μέγεθος των οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, αλλά στο αν επιθυμούν να αναλάβουν αυτά τα πολιτικά καθήκοντα.
Η αριστερά της Κομμουνιστικής Εξέγερσης δεν θα προκύψει σε κενό χρόνου και χώρου. Θα χτιστεί από οργανώσεις αλλά και μεμονωμένους συντρόφους/ισσες που αναφέρονται στην ανάγκη σοσιαλιστικής επανάστασης. Θα χτιστεί μέσα στο υπαρκτό ταξικό κίνημα, στα υπαρκτά διλήμματα και μαζικές συσπειρώσεις. Θα χτιστεί μέσα από την ανάγκη να βρεθεί μια άλλη αριστερή, πολιτική πρόταση διακυβέρνησης. Αυτή η Αριστερά θα χτίζει μια υπαρκτή, ρεαλιστική και εφαρμόσιμη στρατηγική Κομμουνιστικής Εξέγερσης που θα αντιπαραβάλλεται έμπρακτα στο συμβιβασμό του αριστερού κυβερνητισμού.
Την περίοδο 2010 – 2012 οι δυνάμεις που αναφέρονται στο σοσιαλισμό δεν δοκίμασαν να παρθεί η πολιτική εξουσία «από τα κάτω» μένοντας μόνο ο κυβερνητισμός του ΣΥΡΙΖΑ ως απάντηση. Υπάρχουν, άραγε, δυνάμεις άλλες αντικαπιταλιστικής αριστεράς που να αντιλαμβάνονται όλα αυτά ως χαμένες ευκαιρίες ή όλα έγιναν «άλλες έπρεπε» και «θα συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια»;
Η κρίση θα παράξει κι άλλες πολιτικές ευκαιρίες για να μην επικρατήσει ο καπιταλιστικός όλεθρος.
Το δίλλημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» δεν θα προκύψει! Πρέπει να το θέσουμε εμείς!
Αλέξανδρος Γανδής
*Μέλος της Οργάνωσης Μαχητικού Αντιφασισμού (ΟΡΜΑ)
Μία Απάντηση