Η εκκωφαντική κρίση των διαχειριστικών ρευμάτων απελευθερώνει αναζητήσεις και προς τα αριστερά
Η «εποχή των άκρων» απαιτεί «ακραίες απαντήσεις». Καθαρή γραμμή που να συγκροτεί τις κοινωνικές που απευθύνεσαι. Αυτό έκανε η ΝΔ. Προώθησε κυνικά τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, ενίσχυσε το μεγάλο κεφάλαιο και τα μεσαία στρώματα και απέσπασε την ανοχή από τμήμα των λαϊκών στρωμάτων στο όνομα των «επιδομάτων», που στο έδαφος των «μειωμένων προσδοκιών» και της έλλειψης αντίπαλου πόλου που να προτείνει στοιχειωδώς διαφορετική πολιτική, φάνταζαν «μια κάποια λύση».
Αυτό που ηττήθηκε στις εκλογές ήταν μια «αντιπολίτευση» μέσα στο πλαίσιο της κυρίαρχης πολιτικής από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα πλαίσιο όλο και πιο ασφυκτικό και πνιγηρό, καθορισμένο στα γραφεία του ΣΕΒ, των Βρυξελλών και του ΝΑΤΟ. Η αποδοχή αυτού του πλαισίου οδηγεί σε δυσδιάκριτες διαφορές με τη ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε καν να πει για σοβαρή αύξηση στους μισθούς, για επαναφορά των ΣΣΕ, για πάλη κατά των ιδιωτικοποιήσεων ή των πλειστηριασμών, γιατί πολύ απλά έχει αποδεχτεί το πλαίσιο της ΕΕ και της επιτροπείας, των τραπεζιτών, του κεφαλαίου. Γι’ αυτό και αποτυχία του ήταν συντριπτική ιδίως στις λαϊκές γειτονιές.
Το ευρύτερο ρεύμα της «φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού» και του «αριστερού κυβερνητισμού» εντός της ΕΕ και της κυρίαρχης πολιτικής αντικειμενικά έδειξε τα όριά του. Αυτό εκφράστηκε και στο εκλογικό αποτέλεσμα του ΜέΡΑ25, που έφθειρε τη «ρήξη» με διάφορες ακατανόητες προτάσεις, που πάντα κατέληγαν σε «όρκους πίστης» στην ΕΚΤ και το ευρώ.
Οι επερχόμενες εκλογές στις 25 Ιουνίου διεξάγονται σε τελείως διαφορετικές συνθήκες. Το δίλημμα της κυβέρνησης έχει σχεδόν απαντηθεί, ενώ η εκκωφαντική κρίση των διαχειριστικών ρευμάτων απελευθερώνει μεγάλα ερωτήματα και σοβαρές αναζητήσεις (και) προς τα αριστερά σε πλατιά λαϊκά στρώματα.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμμετέχει στις επερχόμενες εκλογές, στις νέες αυτές συνθήκες, με στόχο να ανοίξει έναν πλατύ διάλογο με εργαζόμενους και νεολαία και το ευρύτερο μαχόμενο δυναμικό που επανεκτιμά μια ιστορική πορεία για το με ποιο κίνημα και ποια αριστερά μπορούμε να ανατρέψουμε τη σκληρή επίθεση που οργανώνει το κεφάλαιο και η ΕΕ τα αμέσως επόμενα χρόνια, να ανοίξουμε δρόμους αμφισβήτησης και ανατροπής της πορείας προς τη φτώχεια, τον αυταρχισμό, τον πόλεμο, την οικολογική καταστροφή, στα οποία μας οδηγούν οι δυνάμεις του κεφαλαίου.
Η στρατηγική επίθεση του καπιταλισμού, η διαρκής πολιτική των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, απαιτεί μια αντίστοιχη σε βάθος καθολική στρατηγική απάντηση του εργατικού κινήματος και της αριστεράς και αυτή δεν μπορεί να δοθεί από το ΚΚΕ. Αυτή την απάντηση θέλουμε να εκπροσωπήσουμε πολιτικά (και) σε αυτή την εκλογική μάχη. Στηρίζουμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γιατί η ψήφος σε αυτή είναι αποφασιστική ενίσχυση υπέρ:
Πρώτο, των μαχητικών, «εξωκοινοβουλευτικών» αγώνων για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες, που, όπως και την προηγούμενη περίοδο, θα είναι αυτοί που θα «συγκρατήσουν» και θα «αποτρέψουν» πλευρές της επίθεσης της ΝΔ και τελικά θα την ανατρέψουν. Όχι τα έδρανα της Βουλής, όχι η συναίνεση και η «υπεύθυνη» αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεύτερο, της Αριστεράς που προβάλλει πρόγραμμα και πολιτικούς στόχους που δημιουργούν ρήγματα στην πολιτική τους. Που παλεύει στο σήμερα για την ανατροπή της πολιτικής και των σχεδίων του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, στον δρόμο για τη συνολική αντικαπιταλιστική ανατροπή. Που διεκδικεί αυξήσεις στους μισθούς με μείωση των κερδών του κεφαλαίου, υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών με εθνικοποιήσεις, σε σύγκρουση με την απελευθέρωση των αγορών της ΕΕ. Που συγκρούεται με τα νέα βάρβαρα «προγράμματα σταθερότητας» της ΕΕ για τη ρήξη και την έξοδο από αυτή, παλεύει για την υπεράσπιση της ειρήνης και της φιλίας των λαών ενάντια στο ΝΑΤΟ και τους αστικούς ανταγωνισμούς, υπερασπίζεται τις δημοκρατικές ελευθερίες ενάντια στο αστικό πολιτικό σύστημα, την κρατική βία και καταστολή, την ακροδεξιά. Που στρατεύεται στην υπεράσπιση της ζωής ενάντια στην «γκρί» ή «πράσινη» καταστροφή της φύσης από το κεφάλαιο και την κλιματική αλλαγή.
Τρίτο, της δύναμης που υπερασπίζεται την ανεξαρτησία της αριστεράς απέναντι στο πολιτικό σύστημα και το οικονομικό κατεστημένο, που παλεύει στις κρίσιμες στιγμές, για την «αποσταθεροποίησή τους». Η «ρεαλιστική ανυπακοή» μέσα στα πλαίσια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ του ΜέΡΑ25, είναι πιο πίσω κι απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ του 2012. Η πολιτική του ΚΚΕ, που αρνήθηκε την πάλη για να φύγει η Hellenic Train και να κρατικοποιηθούν οι σιδηρόδρομοι χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο ενάντια στην πολιτική της απελευθέρωσης των αγορών και των ιδιωτικοποιήσεων της ΕΕ, παραπέμπει κάθε φορά τη σύγκρουση στο «μέλλον» της «λαϊκής εξουσίας» και των «ώριμων συνθηκών». Όπως το 2015, που γύρισε την πλάτη στο «Όχι» του λαού, δεν βοηθάει στο να οικοδομηθεί ένα πολιτικό ρεύμα που βλέπει έξω απ’ το σύστημα. Απάντηση δεν δίνει η Πλεύση Ελευθερίας, ενισχυμένη από διάφορα μιντιακά και άλλα κέντρα του συστήματος, «φλερτάροντας» με ανορθολογικές και «πατριωτικές» απόψεις.
Η ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ο μόνος τρόπος για την ανασυγκρότηση της μαχόμενης, ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Για να συνενωθεί όλο εκείνο το δυναμικό και οι δυνάμεις που δρουν ανεξάρτητα από το σύστημα, στρατεύονται στη ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, δεν βολεύονται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ενίσχυση μιας δύναμης που δεν περιορίζεται στο πλαίσιο του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος. Που παλεύει για μια κοινωνία όπου η εργατική τάξη θα έχει την εξουσία για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό της εποχής μας!
Ο μαχόμενος αριστερός κόσμος προβληματίζεται, αλλά δεν σκύβει το κεφάλι, αναζητά δρόμους αντίστασης, δεν θα «αποδράσει». Έχουμε δεσμούς με τον κόσμο αυτό, από τους αντιμνημονιακούς αγώνες και το δημοψήφισμα, μέχρι την κοινή δράση την προηγούμενη περίοδο, μπορούμε και σε αυτές τις εκλογές να κάνουμε σοβαρό βήμα για μια άλλη αριστερά.
Αντώνης Δραγανίγος
