Με αφορμή τα νέα άθλια φορολογικά μέτρα ενάντια στους αυτοαπασχολούμενους, για τους οποίους εντελώς ξεδιάντροπα η κυβέρνηση της ΝΔ θέτει ένα μίνιμουμ όριο 11.000 ευρώ ως ετήσιο τεκμαρτό εισόδημα, παρόλο που η συντριπτική πλειονότητα της ομάδας αυτής χρησιμοποιεί το επάγγελμα ως βιοποριστικό όχημα λόγω της αδυναμίας ανεύρεσης μισθωτής θέσης εργασίας, θα ήταν σκόπιμο να αναλύσουμε την ταξική φιλοσοφία της Δεξιάς στα θέματα της φορολογίας.
Η Νέα Δημοκρατία, όπως όλα τα δεξιά-κεντροδεξιά (και σχεδόν όλα τα κεντροαριστερά επίσης) κόμματα εξουσίας στην Ευρώπη, έχει στα οικονομικά νεοφιλελεύθερη ατζέντα. Βεβαίως, όταν “σφίγγουν τα γάλατα”, η Ν.Δ. θυμάται το καραμανλικό λαϊκό δεξιό παρελθόν της και καταφεύγει στις παροχές, τα επιδόματα κ.λπ. Αλλά το κεντρικό της αφήγημα είναι «λιγότεροι φόροι, λιγότερο κράτος». Η πολιτική λιγότερων φόρων της Ν.Δ. υλοποιείται βεβαίως μέσω της μέσω της “άλωσης” του Δημοσίου από ιδιωτικά συμφέροντα, όχι μέσω της “κατάργησης” του Δημοσίου. Διότι οι νεοδημοκράτες είναι νεοφιλελεύθεροι, αλλά δεν είναι ηλίθιοι, γνωρίζουν ότι όποιος τολμήσει να καταργήσει λ.χ. τη δημόσια δωρεάν παιδεία ή το ΕΣΥ, έχει υπογράψει και την εξαφάνισή του ως πολιτικός χώρος.
Και στην υπόλοιπη Ευρώπη όλες οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις δεν προχωρούν σε κατάργηση των ΕΣΥ τους, απλώς κάνουν ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και 25 χρόνια: Υποχρηματοδοτούν το ΕΣΥ, με τον τρόπο αυτό δημιουργούν “τεχνητές κρίσεις” και… βάζουν ιδιώτες από το παράθυρο για να “λύσουν” αυτές τις κρίσεις. Επαναλάβατε αρκετές φορές και θα βρεθείτε με ένα ΕΣΥ όπως το βρετανικό NHS, το οποίο πριν από 30 χρόνια ήταν υπόδειγμα και σήμερα πνέει τα λοίσθια. Βρισκόμαστε 3-4 κρίσιμα βήματα μακριά από το αμερικανικό σύστημα υγείας, όπου έτσι και δεν έχεις (πανάκριβη) ιδιωτική ασφάλιση, άμα πάθεις κάτι σοβαρότερο από ένα κρυολόγημα, θα πεθάνεις στον δρόμο ή (έστω) θα αποκτήσεις τόσο δυσβάστακτο χρέος, που δε θα το ξεπληρώσουν ούτε τα εγγόνια των δισέγγονών σου.
Φυσικά η Ν.Δ. είναι το κατεξοχήν κόμμα της ελληνικής αστικής τάξης και οι οικονομικές πολιτικές του στο θέμα των φόρων έχουν ξεκάθαρο ταξικό πρόσημο. Τι έκανε η Ν.Δ. στον τομέα φόρων και εισφορών στην 4ετία Μητσοτάκη; Μείωσε τους φορολογικούς συντελεστές για τα υψηλά εισοδήματα, μείωσε τις εργοδοτικές εισφορές, και μείωσε τον φόρο των επιχειρήσεων. Επίσης, στη μοναδική σωστή κίνηση που ακούμπησε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, μείωσε σημαντικά τον ΕΝΦΙΑ. Οι υπόλοιπες ήταν ξεκάθαρα κινήσεις με σαφές ταξικό πρόσημο, υπέρ πλουσίων, επιχειρηματιών, κατόχων μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Βεβαίως όταν ελέγχεις το αφήγημα (και δη… πλήρως, διά του ελέγχου των media), “πουλάς” αυτές τις κινήσεις που στην πραγματικότητα αφορούν αποκλειστικά στο πλουσιότερο 5% του πληθυσμού, σαν να ευεργετούν και… τον τελευταίο μισθωτό, συνταξιούχο, μικροεπαγγελματία.
Είπαμε, αυτό είναι σαφής επιτυχία, κι όταν μπορείς να κάνεις το άσπρο μαύρο και να πείθεις τον φτωχοποιημένο μικροαστό ότι τα μέτρα που αφορούν στους πλούσιους τον “ακουμπούν” κι αυτόν, τότε… έχεις κερδίσει το μισό παιχνίδι. Το άλλο μισό το κερδίζεις όταν πείθεις… τον μισθωτό, που πλέον έχει γίνει επαίτης, απουσία συλλογικών διαπραγματεύσεων και κλαδικών συμβάσεων και… ακόμη και τον άνεργο, ότι η φοροασυλία των ισχυρών του χρήματος έχει να κάνει και με εκείνους.
Η κυβέρνηση δείχνει εξαιρετικά πρόθυμη να μειώσει τους “ταξικούς” φόρους, ελαφρύνοντας τα υψηλά εισοδήματα και τις επιχειρήσεις, που έτσι κι αλλιώς έχουν μικρό κομμάτι από τη συνολική “πίτα” των φορο-εσόδων. Ωστόσο, όχι μόνο δεν κάνει καμία έκπτωση στους έμμεσους φόρους, τους πλέον “τοξικούς” (και ταξικούς) φόρους. Ο ΦΠΑ και ο φόρος κατανάλωσης είναι “οριζόντιοι” φόροι. Επιβαρύνουν το ίδιο τους πλούσιους και τους φτωχούς, άρα είναι οι κατεξοχήν άδικοι φόροι. Και όμως αυτούς… ούτε σκέψη υπάρχει στο κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο να τους ακουμπήσουν. Διότι η Ελλάδα είναι η χώρα με τα υψηλότερα έσοδα από έμμεσους φόρους στην Ε.Ε. των “27” και μάλιστα… πολύ μακριά από τη δεύτερη. Και όσο η Ν.Δ. δίνει μειώσεις στα υψηλά εισοδήματα και τις επιχειρήσεις, χώνει κι άλλους έμμεσους φόρους, ώστε να καλύπτει την “τρύπα”. Και αν τελικώς οι μειώσεις εσόδων και οι φοροαπαλλαγές των πλουσίων φανούν στον προϋπολογισμό, η “λύση” για τους κυβερνώντες της Δεξιάς είναι να… εκχωρήσουν αρμοδιότητες στους ιδιώτες. Παραλείποντας να πουν ότι οι εργολαβίες των ιδιωτών 9 στις 10 κοστίζουν πολύ περισσότερο στο Δημόσιο από το να κάνει τα ίδια πράματα μόνο του. Αλλά δεν έχει σημασία, αρκεί να τρώνε οι “φίλοι και γνωστοί” και να ελπίζουν οι… άνεργοι ότι κάποτε θα πάρουν ένα ΕΣΠΑδάκι και… θα κάνουν μπίζνες με το Δημόσιο (ο βασικός και κύριος τρόπος για να γίνει κάποιος πλούσιος στην Ελλάδα, μην ξεχνιόμαστε).
Ο μεγάλος χαμένος του ελληνικού φορολογικού συστήματος είναι οι εργαζόμενοι, που πληρώνουν το μεγάλο μέρος της φορολογίας. Χαρακτηριστικά, το 93% των φορολογικών εσόδων προέρχεται από μισθούς και συντάξεις, και το υπόλοιπο από εισοδήματα από ακίνητα, από επιχειρηματική δραστηριότητα, από κεφάλαιο (μερίσματα κ.λπ.) και από τους αγρότες. Οι μισθωτοί είναι οι μόνοι που δεν μπορούν να αποκρύψουν εισοδήματα και επίσης πλήττονται βαρύτερα από τον πληθωρισμό και την υπεροχή των έμμεσων έναντι των άμεσων φόρων. Αντίθετα το κεφάλαιο φοροαποφεύγει (όταν δεν φοροδιαφεύγει) και τα μεσοαστικά και μικροαστικά στρώματα φοροδιαφεύγουν συστηματικά.
Συνεπώς, απέναντι στην επιχείρηση παραπλάνησης και εγκλωβισμού της συνείδησης των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτών, της νεολαίας, που επιχειρείται, ο λαός δεν πρέπει να τσιμπήσει. Να μη δεχτεί να ζει με λιγότερες απαιτήσεις, αλλά να προτάξει την ικανοποίηση και κάλυψη του συνόλου των αναγκών του, μέσα από ένα οργανωμένο, μαζικό, ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, με ταξικό προσανατολισμό, που θα συγκρούεται με τα συμφέροντα του κεφαλαίου μέχρι τις συνολικότερες ρήξεις και ανατροπές, για να μπορεί ο λαός να ζει με βάση τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα.
