Στις 7 Νοέμβρη πληροφορηθήκαμε ότι πέθανε η δικηγόρος Κατερίνα Ιατροπούλου.
Επειδή υπήρξα ένας από τις εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες κρατούμενους που υπερασπίστηκε στην διάρκεια της ζωή της, και μάλιστα με υπερασπίστηκε ανιδιοτελώς, όπως και την σύντροφό μου Σοφία Κυρίτση, εξαιτίας του ότι δικαστήκαμε και φυλακιστήκαμε για τους αγώνες μας στους κόλπους του αναρχικού χώρου, θεωρώ ηθική μου υποχρέωση να γράψω μερικά πράγματα γι’ αυτήν, που θεωρώ ότι εντάσσονται στην αληθινή ιστορία του αναρχικού χώρου της Ελλάδας μετά την μεταπολίτευση του 1974. Νομίζω ότι αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να ξεχαστούν, γιατί επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξη του αναρχικού χώρου της Ελλάδας και σχετίζονται με τα σημερινά του χαρακτηριστικά. Ιδιαίτερα σχετίζονται με την δημιουργία κινήματος αλληλεγγύης προς τους αγώνες των κρατουμένων για τα δικαιώματά τους, το οποίο στην διάρκεια της πολύχρονης πορείας του πήρε μεγάλη έκταση και σήμερα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αντιεξουσιαστικού και του ευρύτερου αριστερού κινήματος που ευαισθητοποιείται απέναντι στους κρατούμενους.
Η Κατερίνα Ιατροπούλου και η Ελένη Δημουλέα υπήρξαν οι πιο γνωστές δικηγόροι αναρχικών της δεκαετίας του 1970 και όχι μόνο αυτής της δεκαετίας. Υπερασπιζόντουσαν τους διωκόμενους αναρχικούς ανιδιοτελώς και όχι μόνο μέχρι το δικαστήριο αλλά και όλο το διάστημα που βρισκόντουσαν στην φυλακή. Εγώ πρώτη φορά που πήγα στο γραφείο της για κινηματική υπόθεση, το 1977, βρήκα εκεί τον αγωνιστή ναυτικό Παναγιώτη Λιβερέτο που με τους συναδέλφους του έκανε ανταρσία στο εμπορικό καράβι που δούλευε, στα ανοιχτά της Βραζιλίας, εξαιτίας των κακών συνθηκών που επικρατούσαν (1977). Αυτός οδηγήθηκε στην φυλακή, έκανε απεργία πείνας 15μέρες, αποφυλακίστηκε και βρέθηκε καμένος στην ταράτσα του σπιτιού του τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε αυτοκτονία. Δικηγόρος του ήταν η Κατερίνα Ιατροπούλου.
Την επόμενη χρονιά υπερασπίστηκε εμένα και την Σοφία Κυρίτση στον ανακριτή και στον εισαγγελέα, όπου είχαμε οδηγηθεί κατηγορούμενοι για όπλα και εκρηκτικά, εξαιτίας 8 βομβών μολότοφ που μας αποδόθηκαν από κάποιον πρώην σύντροφο. Στο δικαστήριο δεν μας υπεράσπισε γιατί αρνηθήκαμε να συμμετάσχουμε στην δίκη και δεν την αφήσαμε να μας υπερασπίσει. Όσο είμασταν στην φυλακή, για κάποια χρόνια, μας υπεράσπισε απέναντι στην σωφρονιστική υπηρεσία, ενώ παράλληλα συνέχισε να υπερασπίζεται κρατούμενους για πολιτικούς λόγους, όπως ο Γιάννης Σερίφης και ο Γιάννης Πίτσικας. Όταν το 1979 αποφυλακίστηκε ο Γιάννης Σερίφης και οι αριστεροί μαζί με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το γιορτάζανε, αυτή ήταν που επανέφερε με δηλώσεις της την άδικη φυλάκισή μας στην δημοσιότητα.
Εκείνη την εποχή υπήρξε «πρωτεργάτης» του κινήματος για τα δικαιώματα των κρατουμένων, το οποίο άρχισε να δημιουργείται εξαιτίας της επιρροής που είχαμε εμείς, οι αναρχικοί κρατούμενοι, στους ποινικούς κρατούμενους, και της δημοσιοποίησης από εμάς του αίσχους που επικρατούσε στις φυλακές. Υπήρξε εκδότρια του περιοδικού «Της φυλακής», το οποίο πρωτοβγήκε το 1979 και κατάφερε να βγάλει συνολικά 3 τεύχη σε αραιά χρονικά διαστήματα. Ήταν το πρώτο περιοδικό που βγήκε μεταδικτατορικά στην Ελλάδα με θέμα τις συνθήκες και τους αγώνες μέσα στις φυλακές. Επίσης φρόντισε να εκδοθούν τα πρακτικά της δίκης που οδήγησε στις βαριές καταδίκες εμένα και της Σ. Κυρίτση.
Το 1982 η Κατερίνα γνωρίστηκε με τον Γερμανό αντάρτη πόλης Ρολφ Πόλε, ο οποίος είχε βγάλει πολλά χρόνια φυλακή εξαιτίας των σχέσεων του με το γερμανικό αντάρτικο πόλης της δεκαετίας του 1970. Ο Ρολφ Πόλε ήταν γνωστός στους αναρχικούς και στους ακροαριστερούς της Ελλάδας ήδη από το 1976, όταν είχε συλληφθεί στην Ελλάδα για την δράση του στην Γερμανία, όπου και εκδόθηκε. Κατά την διάρκεια της εδώ φυλάκισής του, ο αναρχικός χώρος του συμπαραστάθηκε, όπως μπορούσε. Η συμπαράσταση αυτή τον έκανε, μετά την αποφυλάκισή του, το 1982, να έρθει στην Ελλάδα, όπου ήξερε ότι θα βρει φίλους, γιατί η παραμονή του στην Γερμανία είχε γίνει αφόρητη. Και πράγματι βρήκε. Και μάλιστα η Κατερίνα προθυμοποιήθηκε να συνάψει γάμο μαζί του, προκειμένου να μην μπορούν να τον διώξουν από την Ελλάδα. Για τον Πόλε υπάρχει σχετικό ντοκιμαντέρ, που έχω περιλάβει στο ντοκιμαντέρ για τους αναρχικούς της δεκαετίας του 1970: https://archive.org/details/1970_20220914
Η συμπαράστασή της επίσης στους ακατάβλητους αγωνιστές πολιτικοποιημένους ποινικούς κρατούμενους Γιάννη Πετρόπουλο και Χάρη (Θεοχάρη) Τεμπερεκίδη, την δεκαετία του 1980, ήταν σε τέτοιο βαθμό αποφασιστική, που μετά από απόδρασή τους από τις Πειθαρχικές Φυλακές της Κέρκυρας το 1986, τους έκρυψε για κάποιο διάστημα στο σπίτι της. Και αυτό το πλήρωσε, αφού είχαν φύγει από το σπίτι της, με σύλληψη και πολυήμερη κράτηση με την κατηγορία της κατοχής ναρκωτικών ουσιών που βρέθηκαν στο σπίτι της. Τελικά βγήκε με εγγύηση και στο δικαστήριο απαλλάχτηκε από την κατηγορία.
Το 1987 πρωτοστάτησε στο κίνημα για την κατάργηση των Πειθαρχικών Φυλακών της Κέρκυρας, το οποίο κορυφώθηκε με στάση και εμπρησμό της φυλακής από τους κρατούμενους. Για την στάση αυτή καταδικάστηκαν σαν πρωταίτιοι οι Γιάννης Πετρόπουλος (που είχε ξανασυλληφθεί μαζί με τον Χάρη Τεμπερεκίδη) και ο Παναγιώτης Γαγγλίας, που ένα χρόνο αργότερα, έχοντας αποφυλακιστεί, δολοφονήθηκε και το πτώμα του διαμελίστηκε και πετάχτηκε σε διάφορα μέρη στον Αχλαδόκαμπο. Ο Παναγιώτης Γαγγλίας είχε, πριν δολοφονηθεί, καταφέρει να καταδικαστούν ο αρχιφύλακας των Φυλακών Κορυδαλλού και ο ιατρικός διευθυντής του Ψυχιατρείου Κρατουμένων σε πολύχρονες φυλακίσεις για εμπόριο ναρκωτικών μέσα στις φυλακές. Δεν φυλακίστηκαν και στο Εφετείο, μετά την δολοφονία του Γαγγλία, αθωώθηκαν.
Επίσης, η Κατερίνα Ιατροπούλου πρωταγωνίστησε και στο κίνημα συμπαράστασης στον αγωνιστή ποινικό κρατούμενο ισοβίτη Χρήστο Ρούσσο, κατά την απεργία πείνας του το 1987, που ζητούσε να αποφυλακιστεί μετά από πολλά χρόνια που είχε εκτίσει από την υπερβολική, για το αδίκημά του, ποινή του. Αυτή εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, τότε, το «Φυλακές Αλικαρνασσού – Φυλακές Κέρκυρας Βασανισμοί κρατουμένων».
Αυτή επίσης πρωταγωνίστησε, μαζί και με την Ελένη Δημουλέα, στην υπεράσπιση των κρατουμένων που είχαν ξεσηκωθεί στις περισσότερες φυλακές το 1990. Αποτέλεσε εκπρόσωπο των κρατουμένων στις διαπραγματεύσεις τους με τις αρχές προκειμένου να μην μπουν τα Μ.Α.Τ. στις φυλακές και γίνει αιματοχυσία. Και πράγματι, στο τέλος, αυτό αποφεύχθηκε.
Την ίδια εποχή, τέλος της δεκαετίας του 1980 (1988), με υπερασπίστηκε απέναντι στις στρατολογικές υπηρεσίες που είχαν βαλθεί να με στρατολογήσουν με το ζόρι, μολονότι η προηγούμενη πολυετής φυλάκισή μου με απάλλασσε από την υποχρέωση να υπηρετήσω. Πάντα ανιδιοτελώς.
Το 1995 είχε αναλάβει την υπεράσπιση των εκδότη του αντιεξουσιαστικού περιοδικού «Ο δαίμων του τυπογραφείου», ο οποίος βρισκόταν στην φυλακή για ληστεία τράπεζας και έκανε απεργία πείνας. Στην διάρκεια της απεργίας του καταλήφθηκαν και τα κτίρια του Πολυτεχνείου, στην λεωφόρο Πατησίων, και εκκενώθηκαν μετά από εισβολή της αστυνομίας.
Το 2003 η Κατερίνα Ιατροπούλου υπερασπίστηκε την αγωνίστρια Ειρήνη Αθανασάκη, η οποία κατηγορούνταν για συμμετοχή στην οργάνωση Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας, και αφού έμεινε ένα διάστημα στην φυλακή, αποφυλακίστηκε μέχρι το Εφετείο και στο Εφετείο αθωώθηκε.
Η Κατερίνα Ιατροπούλου ήταν η πρώτη στην οποία θα κατέφευγαν οι πολιτικοποιημένοι ποινικοί για να τους υπερασπιστεί, όπως ο Χάρης Τεμπερεκίδης που τον σκότωσε μετά από ληστεία τράπεζας η αστυνομία, το 1999, τον οποίο ανέφερα και προηγούμενα, ο πολιτικοποιημένος (αναρχικός) ποινικός κρατούμενος και ποιητής, και στα τελευταία του άστεγος, Κορνήλιος Λουλούδης, οι πολιτικοποιημένοι (αναρχικοί) ληστές τράπεζας αδελφοί Τσουβαλάκηδες, Θόδωρος και Νίκος, και άλλοι.
Ακόμα και η πασίγνωστη για τον αγώνα της και τον βίαιο θάνατό της κατά την διάρκεια μεταγωγής, ποινική κρατούμενη Κατερίνα Γκουλιώνη, έτυχε της υπεράσπισης της Κατερίνας Ιατροπούλου, η οποία δημοσίευσε στο περιοδικό για τις φυλακές «Από-δραση» επιστολές της. Το περιοδικό αυτό που κατάφερε να βγάλει δύο τεύχη κατά το τέλος της δεκαετίας του 2000, στηρίχτηκε επίσης στην Κατερίνα. Σχετικό blog: http://apo-drash.blogspot.com/
Με τα παραπάνω δεν θέλω να ηρωοποιήσω την Κατερίνα. Είχε και αυτή, όπως όλοι οι άνθρωποι, τις αδυναμίες και τα ελαττώματά της, που σε κάποιες φάσεις την έφεραν σε σύγκρουση ακόμα και με αυτούς που υπερασπιζόταν, όπως ο Γιάννης Πετρόπουλος. Αλλά δεν είμαι εγώ αυτός που θα γράψει την βιογραφία της και δεν έχω καμιά υποχρέωση να προσθέσω και αυτά σε όσα είπα. Δεν υπήρξα, άλλωστε, και «κολλητός» της. Θεωρώ, όμως ότι οι αδυναμίες δεν διαγράφουν τα όσα καλά έκανε, και αν κάποιοι νομίζουν ότι πρέπει να προβάλλουν ενστάσεις εναντίον της, ας το κάνουν. Για μας που την ζήσαμε στους αγώνες για έναν πιο δίκαιο κόσμο, που αγωνιστήκαμε μαζί της, ο θάνατός της θα αποτελεί πάντα μια μεγάλη απώλεια. Μαζί της πέθανε και ένα κομμάτι του εαυτού μας. Είτε το θέλουμε είτε όχι.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη για την ζωή της έχει δώσει το 2013 η ίδια στον Θεόδωρο Αντωνόπουλο. Νομίζω ότι αξίζει να διαβαστεί, γιατί αναφέρεται και στους αγώνες που έκανε για μια πιο δίκαιη κοινωνία, πριν την γνωρίσω εγώ και ο αναρχικός χώρος γενικότερα: https://www.lifo.gr/prosopa/i-katerina-iatropoyloy-afigeitai-ti-zoi-tis-sti-lifo
