Ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός: Οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν

Τοποθέτηση εκ μέρους της ΔΕΑ στην εκδήλωση της Αντιπολεμικής Πρωτοβουλίας Οργανώσεων στις 11 Γενάρη στο Ilion Plus

Η συ­ζή­τη­ση για τον ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό αντα­γω­νι­σμό στο σή­με­ρα, οφεί­λει να ξε­κι­νά­ει από την πα­ρα­δο­χή ότι ένας τέ­τοιος πό­λε­μος θα ήταν φύσει άδι­κος και κα­τα­στρο­φι­κός και για τους δύο λαούς. Ένας πό­λε­μος, από τον οποίο δεν έχουν να κερ­δί­σουν απο­λύ­τως τί­πο­τα οι ερ­γα­τι­κές τά­ξεις στη μία και την άλλη πλευ­ρά του Αι­γαί­ου. Ξε­κι­νώ­ντας από αυτό, η οποια­δή­πο­τε εμπλο­κή των λαών με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε μία τέ­τοιου εί­δους αντι­πα­ρά­θε­ση, πρέ­πει να απο­τρα­πεί πάση θυσία και σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση πρέ­πει να πα­λέ­ψου­με.

Η πα­ρα­πά­νω πα­ρα­δο­χή-αυ­τή του άδι­κου πο­λέ­μου, δεν προ­κύ­πτει μο­νά­χα από την σκλη­ρό­τη­τα και τις απώ­λειες που έχει ένας πό­λε­μος αλλά από την αντι­πα­ρά­θε­ση που πραγ­μα­το­ποιεί­ται τις τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες και δια­μορ­φώ­νουν τις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες. Ει­δι­κά τα τε­λευ­ταία χρό­νια, έχουν δια­μορ­φω­θεί στην πε­ριο­χή της ΝΑ Με­σο­γεί­ου συν­θή­κες που ανα­δει­κνύ­ουν την Ελ­λά­δα και την Τουρ­κία σε υπο-ιμπε­ρι­λια­στι­κές πε­ρι­φε­ρεια­κές δυ­νά­μεις στην πε­ριο­χή, που πα­λεύ­ουν διαρ­κώς για την ενί­σχυ­ση της θέσης τους στην πε­ριο­χή. Μά­λι­στα, η ει­σβο­λή στην Ου­κρα­νία όξυνε τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές αντι­πα­ρα­θέ­σεις, τις οποί­ες και τα δύο κράτη αξιο­ποιούν για την ανά­δει­ξη του ρόλου τους στην πε­ριο­χή (πα­ρα­χώ­ρη­ση λι­μα­νιών, εξο­πλι­στι­κά κλπ.). Πα­ρό­τι η Τουρ­κία αριθ­μη­τι­κά και σε επί­πε­δο εξο­πλι­σμού υπε­ρέ­χει της Ελ­λά­δας, οι κυ­βερ­νή­σεις όλων των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων –ει­δι­κά οι τε­λευ­ταί­ες πα­τώ­ντας πάνω στο δρόμο που χά­ρα­ξε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ– πι­στοί στα πο­λε­μι­κά σχέ­δια του ΝΑΤΟ και με τις ευ­λο­γί­ες των διε­θνών δο­λο­φό­νων όπως  η Αμε­ρι­κή, το Ισ­ρα­ήλ κ.α., διεκ­δι­κεί ισχυ­ρό ρόλο στην πε­ριο­χή.

Η εξέ­τα­ση των αντα­γω­νι­σμών και πιο συ­γκε­κρι­μέ­να εν­δε­χό­με­νων θερ­μών επει­σο­δί­ων ή κλι­μα­κώ­σε­ων πρέ­πει να το­πο­θε­τεί­ται στο πα­ρα­πά­νω κάδρο. Χωρίς να ξε­χνά­με την πρό­σφα­τη ιστο­ρία της με­τα­ξύ των δύο κρα­τών αντι­πα­ρά­θε­ση και των πο­λι­τι­κών που οδη­γούν σε τέ­τοιου εί­δους επει­σό­δια, οφεί­λου­με να απα­ντά­με συ­γκε­κρι­μέ­να απέ­να­ντι σε μία εν­δε­χό­με­νη κλι­μά­κω­ση. Ο αντα­γω­νι­σμός με­τα­ξύ Ελ­λά­δας και Τουρ­κί­ας, απο­τε­λεί έναν μα­κρο­χρό­νιο δια­ξι­φι­σμό με­τα­ξύ των δύο αρ­χου­σών τά­ξε­ων κάθε φορά, άδικο και σε βάρος των δύο λαών. Η απο­τρο­πή οποιασ­δή­πο­τε τέ­τοιας κλι­μά­κω­σης οφεί­λει να απο­τε­λεί κα­θή­κον της αρι­στε­ράς (στην κάθε χώρα) και η πο­λι­τι­κή δου­λειά που χρειά­ζε­ται από πριν είναι προ­ϋ­πό­θε­ση σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση. Το συ­γκε­κρι­μέ­νο κα­θή­κον για τη δική μας αρι­στε­ρά, είναι η ενα­ντί­ω­ση στη δική μας αστι­κή τάξη και τις πο­λι­τι­κές της στο εσω­τε­ρι­κό και το διε­θνές πεδίο. Απο­τε­λεί κρί­σι­μη μάχη, για την πραγ­μα­τι­κή και εδώ και τώρα απο­τρο­πή οποιου­δή­πο­τε πο­λε­μι­κού επει­σο­δί­ου στο μέλ­λον. Είναι η μόνη ου­σια­στι­κή πρό­τα­ση που μπο­ρεί, πε­τυ­χαί­νο­ντας νίκες, να δώσει το πα­ρά­δειγ­μα στους συ­ντρό­φους-ες στην Τουρ­κία να πα­λέ­ψουν ενά­ντια στη δική τους αστι­κή τάξη που υλο­ποιεί αντί­στοι­χες πο­λι­τι­κές με βάση τα δικά της συμ­φέ­ρο­ντα ενά­ντια στον τούρ­κι­κο λαό.

Διε­θνές Δί­καιο

Η κυ­ρί­αρ­χη επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία και στις δύο πλευ­ρές, ανα­φέ­ρε­ται συχνά στο διε­θνές δί­καιο. Σύμ­φω­να με αυτό, προ­κύ­πτουν τάχα μου αβί­α­στα οι «δί­καιες» διεκ­δι­κή­σεις του ελ­λη­νι­κού και τούρ­κι­κου κρά­τους στην πε­ριο­χή. Δο­μι­κά, το διε­θνές δί­καιο ορί­ζει τις ράγες πάνω στις οποί­ες ερ­μη­νεύ­ε­ται κάθε φορά η όποια επι­μέ­ρους αντι­πα­ρά­θε­ση. Το πως ερ­μη­νεύ­ε­ται όμως, απο­τε­λεί απλά την απο­τύ­πω­ση των συ­σχε­τι­σμών που έχουν επι­βλη­θεί στην πρό­σφα­τη ιστο­ρία. Η ισχύς δη­λα­δή και η θέση στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα των επι­μέ­ρους αντι­πα­ρα­τι­θέ­με­νων, απο­τε­λεί το βα­σι­κό κρι­τή­ριο για την ερ­μη­νεία του διε­θνούς δι­καί­ου, χωρίς βέ­βαια να δη­μιουρ­γού­νται δε­δι­κα­σμέ­να που θέ­τουν σε κίν­δυ­νο τις αντι­πα­ρα­θέ­σεις σε άλλες πε­ρι­πτώ­σεις. Ει­δι­κά τα τε­λευ­ταία χρό­νια, που η συ­ζή­τη­ση πε­ρι­στρέ­φε­ται γύρω από τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για λύση μέσω των διε­θνών δι­κα­στη­ρί­ων, έχουν εμ­φα­νι­στεί δε­κά­δες φωνές συ­στη­μι­κών πο­λι­τι­κών και ει­δι­κών που ανα­δει­κνύ­ουν τους κιν­δύ­νους για την ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά μπρο­στά σε μία τέ­τοιου εί­δους επί­λυ­ση. Αυτό το «αδιέ­ξο­δο», δη­μιουρ­γεί ακόμη πιο επι­κίν­δυ­νες συν­θή­κες στην πε­ριο­χή, με την ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά να έχει επι­λέ­ξει τον δρόμο της μο­νο­με­ρούς «διευ­θέ­τη­σης» της αντι­πα­ρά­θε­σης. Σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση, το ελ­λη­νι­κό κρά­τος επι­λέ­γει τους διαρ­κείς -επι­θε­τι­κούς- εξο­πλι­σμούς, τα πο­λε­μι­κά σύμ­φω­να με τις ΗΠΑ και τη Γαλ­λία, τις συμ­φω­νί­ες σε στρα­τιω­τι­κό επί­πε­δο με το Ισ­ρα­ήλ, την Αί­γυ­πτο και τα Εμι­ρά­τα.

Η επι­θε­τι­κή Τουρ­κία ως «εξω­τε­ρι­κός εχθρός»

Τα ελ­λη­νι­κά ΜΜΕ, η κυ­βέρ­νη­ση και δυ­στυ­χώς πολ­λές φορές και η ίδια η Αρι­στε­ρά, ανα­φέ­ρο­νται στην τούρ­κι­κη επι­θε­τι­κό­τη­τα. Η επί­κλη­ση στην επι­θε­τι­κό­τη­τα του γεί­το­να, απο­τε­λεί την προ­σπά­θεια αντι­στρο­φής των πα­ρα­πά­νω. Η καλ­λιέρ­γεια κλί­μα­τος με την ανα­φο­ρά στην επι­θε­τι­κό­τη­τα της Τουρ­κί­ας, είναι η προ­σπά­θεια αθώ­ω­σης των επι­λο­γών της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης και της δικής μας αστι­κής τάξης. Μά­λι­στα, πίσω από την επι­θε­τι­κό­τη­τα των «άλλων», κρύ­βε­ται ου­σια­στι­κά η επι­θε­τι­κό­τη­τα της δικής μας χώρας που προ­σπα­θεί να επι­βάλ­λει την εθνι­κή συ­ναί­νε­ση ακόμη και στην εσω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή. Σε αυτή την πα­γί­δα, πέ­φτει συχνά η λε­γό­με­νη πα­τριω­τι­κή αρι­στε­ρά, ξε­χνώ­ντας τις πο­λι­τι­κές που εφαρ­μό­ζο­νται στο εσω­τε­ρι­κό. Η αγορά πα­νά­κρι­βων εξο­πλι­στι­κών προ­γραμ­μά­των, η διά­λυ­ση των νο­σο­κο­μεί­ων-σχο­λεί­ων, η κα­τα­στο­λή, η στέ­ρη­ση δι­καιω­μά­των, η φτώ­χεια, η ακρί­βεια κλπ. είναι με­ρι­κές από τις επι­λο­γές της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης που αθω­ώ­νο­νται μπρο­στά στην σκιά του «εξω­τε­ρι­κού εχθρού». Μπρο­στά σε αυτό το ερώ­τη­μα οφεί­λει να απα­ντή­σει η ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά με κρι­τή­ριο τις επι­λο­γές της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης σε όλο της το φάσμα, χωρίς να απο­μο­νώ­νει την τάχα μου θω­ρά­κι­ση της χώρας.

Κυ­ριαρ­χι­κά δι­καιώ­μα­τα και ΑΟΖ

Το ίδιο το ΚΚΕ, πα­ρό­τι θέτει σωστά τα υπο­κεί­με­να του αντα­γω­νι­σμού («οι αστι­κές τά­ξεις της Ελ­λά­δας και της Τουρ­κί­ας») και θε­ω­ρεί ότι ο στό­χος τους είναι άμεσα συν­δε­δε­μέ­νος με τα συμ­φέ­ρο­ντα των αστι­κών τά­ξε­ων που τον κα­θο­δη­γούν, υπο­κύ­πτει στο πα­ρα­πά­νω λάθος. Όπως ανέ­φε­ρε ο Δ. Κου­τσού­μπας στο 18ο φε­στι­βάλ της ΚΝΕ, κά­λε­σε «τον κάθε πα­τριώ­τη… να αγω­νι­στεί μαζί με το ΚΚΕ… για την υπε­ρά­σπι­ση των συ­νό­ρων, την ακε­ραιό­τη­τα της χώρας και των κυ­ριαρ­χι­κών δι­καιω­μά­των της». Τα κυ­ριαρ­χι­κά δι­καιώ­μα­τα, κα­θο­ρί­ζο­νται κάθε φορά από τις δε­δο­μέ­νες συν­θή­κες και τους συ­σχε­τι­σμούς και αλ­λά­ζουν στην πά­ρο­δο του χρό­νου βάσει της οι­κο­νο­μί­ας, της τε­χνο­λο­γί­ας κλπ. Στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες, η ανα­φο­ρά στα κυ­ριαρ­χι­κά δι­καιώ­μα­τα, στον κα­θο­ρι­σμό της ελ­λη­νι­κής ΑΟΖ και των χω­ρι­κών υδά­των συ­γκλί­νουν στον στόχο της ανε­μπό­δι­στης εκ­με­τάλ­λευ­σης των κοι­τα­σμά­των της ΝΑ Με­σο­γεί­ου από ξέ­νους και ντό­πιους πε­τρε­λαιά­δες.

Είναι κα­θή­κον της Αρι­στε­ράς προ­τάσ­σει την ει­ρή­νη στην πε­ριο­χή, να είναι αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή, να μην ταυ­τί­ζε­ται με τον αντι­τουρ­κι­σμό, πα­λεύ­ο­ντας κάθε φορά απέ­να­ντι σε αυ­τούς που εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται τους λαούς. Ξε­κι­νώ­ντας από τη δική μας χώρα, πα­λεύ­ο­ντας ενά­ντια στις βά­σεις, τους εξο­πλι­σμούς, τον μι­λι­τα­ρι­σμό. Η αντι­πο­λε­μι­κή πο­λι­τι­κή οφεί­λει να συν­δέ­ει τις επι­μέ­ρους διεκ­δι­κή­σεις με τους αγώ­νες ενά­ντια στον πό­λε­μο, ξε­σκε­πά­ζο­ντας τις πο­λι­τι­κές και την επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης. Ει­δι­κά σή­με­ρα, που οι αντα­γω­νι­σμοί οξύ­νο­νται και οι πο­λι­τι­κές στην κάθε χώρα φτω­χο­ποιούν όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο τους λαούς, χρειά­ζε­ται να εξη­γή­σου­με τις πραγ­μα­τι­κές αι­τί­ες και την φύση του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σμού μα­κρυά από το εθνι­κι­στι­κό δη­λη­τή­ριο που δεν δι­στά­ζει να ερ­γα­λειο­ποιεί τους πρό­σφυ­γες στο βωμό των δικών τους συμ­φε­ρό­ντων. Οι δύο λαοί δεν έχουν τί­πο­τα να χω­ρί­σουν και αυτό οφεί­λει να απο­τυ­πώ­νε­ται σε όποια αντι­πο­λε­μι­κή πρω­το­βου­λία παίρ­νου­με. Οι κα­μπά­νιες ενά­ντια στους εξο­πλι­σμούς, η σύν­δε­ση των πο­λι­τι­κών με­τώ­πων με το αντι­πο­λε­μι­κό, οι δια­δη­λώ­σεις, η πάλη για να πε­τύ­χου­με νίκες σύμ­φω­να με τις ανά­γκες μας σή­με­ρα, οφεί­λει να είναι αντι­πο­λε­μι­κή. Η ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρά σή­με­ρα, έχει πιο πολύ ανά­γκη από ποτέ να εντά­ξει στην πο­λι­τι­κή της την αντι­πο­λε­μι­κή προ­πα­γάν­δα, την εξή­γη­ση με απλό τρόπο των πα­ρα­πά­νω για να μπο­ρεί να είναι απο­τε­λε­σμα­τι­κή. Σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση δε­σμευό­μα­στε να πα­λέ­ψου­με το επό­με­νο διά­στη­μα.

Θωμάς Λεριάς 

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά