Ένα ποίημα του τούρκου ποιητή Τζαχίτ Σιτκί Ταράντζη (Cahit Sıtkı Tarancı, 1910-1956) σε μετάφραση του ξανθιώτη δικηγόρου Σαμπρή Χατζή Ιμπράμ.
Εις ηλικίαν των τριάντα πέντε
στα μισά του δρόμου έχω φτάσει
Σαν τον Δάντη στη μέση της ζωής μου
τα πλούτη της νιότης έχω προσπεράσει
και ειν’ αργά για παρακάλια πλέον
Τα χρόνια δε σκιάζονται
για κλάματα στα μάτια
κι’ έτσι απλά φεύγουν
Άραγε είναι χιόνια αυτά στον κρόταφό μου;
Τούτες οι χαρακιές στο πρόσωπο είναι δικές μου;
Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια;
Γιατί μου γίνατε οχτροί, καθρέφτες
που χρόνια τώρα υπήρξαμε φίλοι;
Πώς αλλάζει με τον καιρό ο άνθρωπος!
Όποια φωτογραφία κι’ αν κοιτάξω
είναι σαν να μην είμαι εγώ
Πού χάθηκαν οι ημέρες εκείνες;
Η σπιρτάδα, η αγωνία;
Αυτός ο χαμογελαστός άνδρας
δεν είμαι εγώ
Ψέματα θα πω,
τους ενδοιασμούς μου αν αρνηθώ
Όνειρο ξέφωτο και θολό
η πρώτη μου αγάπη,
ακόμη και η θύμησή της με ξενίζει
Τότε που κάναμε την αρχή
μαζί στη ζωή
Και με τους φίλους σιγά-σιγά
οι δρόμοι χώρισαν
Όσο περνά ο καιρός
η μοναξιά μου μεγαλώνει
Τώρα βλέπω πως ο ουρανός
έχει και άλλα χρώματα
Άργησα να καταλάβω πως
η πέτρα είναι σκληρή
Ότι το νερό πνίγει τον άνθρωπο
η φωτιά τον καίει!
Κάθε μέρα που ανατέλλει
ότι είναι ένας καημός καινούργιος
σε τούτη την ηλικία
ο άνθρωπος καταλαβαίνει
Ότι το κυδώνι είναι κίτρινο
Το ρόδι κόκκινο
και μετά… φθινόπωρο!
Κάθε χρόνο καλύτερα το αφουγκράζομαι
Γιατί στριφογυρίζουν στον αέρα τα πουλιά;
Πώς προέκυψε τούτη η κηδεία;
Ποιος να χάθηκε άραγε;
Πόσες αυλές θα αντικρίσω ακόμη
σκορπισμένες;
Μα τι μπορείς να κάμεις;
Ο θάνατος παντού κρυφά παραμονεύει
Κάποτε θα κοιμηθείς
μα δε θα ξυπνήσεις
Ποιος ξέρει άραγε;
Πού; Πότε; Πώς;
Σε έναν επικήδειο θα είσαι
Πρωταγωνιστής
Στη πέτρα εκεί απάνω
Σα σε θρόνο
Παντοκράτορας
Τζαχίτ Σιτκί Ταράντζη
Μετάφραση: Σαμπρή Χατζή Ιμπράμ
