Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στη χλεύη έχει οδηγήσει το πιο αριστερό κομμάτι του κόσμου του σε κατάσταση μαζικού ψυχοδράματος.
Υπάρχει πολύς «καλός κόσμος» που έχει ανάγκη να συζητήσει και να κατανοήσει πώς και γιατί έγινε όλο αυτό, που στα μάτια τους φαίνεται «πρωτοφανές» και «ανήκουστο». Το να τους καλέσουμε απλώς μαζί μας στους αγώνες, δεν θα μας κάνει συνομιλητή τους. Πρέπει να μιλήσουμε συγκεκριμένα για τον ΣΥΡΙΖΑ και για τις αιτίες της πολιτικής του χρεοκοπίας. Όχι με την έπαρση αυτού του τα γνώριζε από πριν και σχεδόν χαιρέκακα τα ανακοινώνει στους παθόντες. Ούτε με τελεσίγραφα σαν αυτά που συνηθίζει το ΚΚΕ, του τύπου είναι η ώρα να αποτινάξετε τις αυταπάτες σας και να έρθετε σε μας – γιατί αλλιώς θα χάσουμε την υπομονή μας και θα εκλέξουμε άλλον λαό με λιγότερες αυταπάτες! Ούτε βέβαια με αφορισμούς του τύπου τι μας νοιάζει που κατέρρευσε ένα αστικό κόμμα του κέντρου. Όλα αυτά δεν είναι μόνο ό,τι χρειάζεται για να μη γίνει ποτέ αυτός ο κόσμος συνομιλητής μας, αλλά είναι και πολιτικά λάθος – για λόγους που δεν μπορούν να αναλυθούν σε αυτό το σύντομο άρθρο.
Πρέπει να συζητήσουμε με αυτόν τον «καλό κόσμο» τις μεγάλες καμπές της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι οι κρίκοι της αλυσίδας της πολιτικής του χρεοκοπίας: Πώς από το 2012, σε απάντηση του «ζητήματος της εξουσίας», υιοθετήθηκε η ρεφορμιστική στρατηγική του «έντιμου συμβιβασμού» και της «βίαιης ωρίμανσης» του κόμματος. Πώς αυτό οδήγησε τον Ιούλιο του 2015 στην ήττα, τη μνημονιακή στροφή και προδοσία. Πώς αυτή οδήγησε σε μνημονιακή διακυβέρνηση ιδιαίτερου ζήλου το 2015-2019, ώστε οι δανειστές να συμφωνήσουν στην «καθαρή έξοδο» – απαραίτητη προϋπόθεση για να κατέβει «αξιοπρεπώς» ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2019.
Για να επιτευχθεί ο στόχος της «καθαρής εξόδου», βασικός σύμμαχος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν η ελληνική αστική τάξη (η ΝΔ και ο Στουρνάρας ήθελαν προληπτική πιστοληπτική γραμμή, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να πάει στις εκλογές χωρίς το χαρτί της εξόδου – και μνημονιακός και αποτυχημένος), αλλά… οι δανειστές. Μετά την εκλογική ήττα του 2019, όμως, η ανανέωση της προοπτικής επανόδου στην κυβερνητική εξουσία προϋπέθετε πλέον συναινέσεις και αποδοχή από την πλευρά αξιόλογων τμημάτων της ελληνικής αστικής τάξης.
Αφήνοντας… χάρισμα ένα γενναίο υπερ-πλεόνασμα στον Μητσοτάκη τον Ιούνιο του 2019, ο Τσίπρας μπήκε στη ρότα να διεκδικήσει τέτοια συναίνεση και αποδοχή ασκώντας την πιο ξενέρωτη αντιπολίτευση στη χειρότερη δεξιά κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης. Όμως, η αστική τάξη ήταν μπετοναρισμένη με τον Μητσοτάκη και συνέχισε να επιτίθεται λυσσασμένα στον ΣΥΡΙΖΑ απαιτώντας από τον Τσίπρα να «τελειώσει τη δουλειά»: να ξεφορτωθεί όλα τα οργανωτικά και ιδεολογικοπολιτικά «βαρίδια» που θύμιζαν Αριστερά και διατηρούσαν έστω και ασθενικά όρους αριστερόστροφης εργατικής εκπροσώπησης. Η εκλογική συντριβή του Μαΐου – Ιουνίου απέδειξε ότι τα εργατικά στηρίγματα του ΣΥΡΙΖΑ δεν άντεξαν τόσο κεντρώα και συστημική προσαρμογή, «έσκασαν» και τον εγκατέλειψαν πριν ολοκληρωθεί η πορεία στο πολιτικό Ελντοράντο του αστικού Κέντρου.
Ταυτόχρονα όμως, η εκλογική συντριβή κατέστησε ακατάλληλο τον Τσίπρα να «τελειώσει τη δουλειά». Με τη σιωπηρή του αλλά αποφασιστική στήριξη από το παρασκήνιο, τη δουλειά ολοκλήρωσε ο «από μηχανής θεός» Στέφανος Κασσελάκης.
Στις θλιβερές ιστορίες -και η ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2015 είναι μια θλιβερή ιστορία- ταιριάζει ένα θλιβερό τέλος…
Οι αριστερές «καλές ψυχές» του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι σε κατάσταση σοκ, έχουν τώρα την ευκαιρία και το καθήκον να «διαβάσουν» αναδρομικά όλη τη διαδρομή με μια κριτική, πραγματικά αριστερή ματιά. Και να απαιτήσουν από τους ηγέτες της Νέας Αριστεράς να τεθεί υπό συζήτηση το 2015 – και η στρατηγική που υιοθετήθηκε μετά το 2012 η οποία οδήγησε στο 2015 και τη μετέπειτα πορεία προς την πολιτική χρεοκοπία και την κατάρρευση μέσα στη χλεύη. Ωστόσο, η κραυγαλέα και πλέον προφανής αδυναμία της ηγεσίας της Νέας Αριστεράς είναι ακριβώς αυτό: Όχι μόνο αρνείται να θέσει σε συζήτηση τη μνημονιακή στροφή του 2015, αλλά υπερασπίζεται με πάθος τα πεπραγμένα της μνημονιακής διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Πιέζοντας πάνω στην ώριμη απαίτηση να αναθεωρηθεί -έστω και τώρα ή τουλάχιστον τώρα- η μνημονιακή στροφή και προδοσία του 2015, η αντικαπιταλιστική Αριστερά πρέπει να διεκδικήσει να μπει στη συζήτηση και μέσα από αυτό το σημείο τριβής να ανοίξει όλη την γκάμα των ζητημάτων.
Ο «καλός κόσμος» του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται ούτε τώρα να δει έτσι απλά, με τη μέθοδο της εξ αποκαλύψεως αλήθειας, το αντικαπιταλιστικό «φως το αληθινόν». Πρέπει να μάθουμε να γινόμαστε συνομιλητές του ενώ διατηρεί τις αυταπάτες του, ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να τον επηρεάσουμε με τις ιδέες μας.
Πάνος Κοσμάς
* μέλος του Κόκκινου Νήματος / Φάκελος Τέσσερις γνώμες: Η αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά. Ποιες οι αιτίες της βαθιάς κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ και η επόμενη μέρα για την ανατρεπτική Αριστερά
